'De albums van Hijaz zijn niet geschikt om eventjes snel te beluisteren. Ook kan je er moeilijk een feestje op bouwen. Het best komt deze muziek tot zijn recht tijdens een intensieve luisterbeurt, liefst in de zetel met de ogen toe, op reis vertrekken met je hoofd, iets dergelijks…Of maak Hijaz live mee!'
Op die manier verwoordde ik het vorig jaar in mijn bespreking van Chemsi, de tweede cd van Hijaz. Eindelijk zijn we erin geslaagd de daad bij het woord te voegen. Op donderdag 27 september trokken we naar het Cultuurcentrum Leopoldsburg voor een concert van dit boeiende ensemble. De Tunesische udspeler Moufadhel Adhoum en de Grieks-Belgische pianist Niko Deman vormen de spil van Hijaz. Vanuit hun dialoog tussen het grootste instrument van de Westerse muziektraditie en het snaarinstrument dat symbool staat voor het Midden-Oosten, vertrekken ze op reis, vergezeld door de Marokkaan Azzedine Jazouli (percussie), de Armeniër Vardan Hovanissian (duduk), de Portugees Rui Salgado (contrabas) en de Belg Chryster Aerts (drums).
Moufadhel Adhoum en Niko Deman baseren hun beeldenrijke composities op een thema of impressie die vervolgens door de andere muzikanten prachtig ingekleurd wordt. Tussendoor schetst Niko hoe een aantal van de stukken tot stand kwam. Geromantiseerd of niet, de korte bindteksten bieden de luisteraar een zekere houvast, vermits de muziek volledig instrumentaal is. In de percussie intro bij Leaving Adana herkennen we bijvoorbeeld de stappen van soldaten die de huizen naderen, Niko liet zich inspireren door het verhaal van zijn grootouders over hoe ze uit Adana (Turkije) verdreven werden. De muzikanten leveren elk hun unieke bijdrage en creëren samen een gevarieerd klankpalet dat verrast en beklijft. De passie en bezieling waarmee zij zich tot mekaar en de toehoorders richten is live nog meer voelbaar dan op de cd’s. Ontroering en uitbundigheid staan elkaar niet in de weg, maar lopen naadloos in elkaar over. Zo bestaat het lange epos Ila Sadiqui uit drie delen, waarin verschillende facetten van vriendschap aan bod komen: de heimwee naar een verloren vriend, de hoop op weerzien en de hereniging. In Evasion rollen ze een heel knappe, melancholische melodie uit, die zich uitstekend leent voor Vardan’s duduk, een instrument dat bijna letterlijk weemoed uitademt. Maar de muziek van Hijaz is tegelijk relaxed jazzy, op een toegankelijke manier, door het dynamische pianospel van Niko Deman en de manier waarop contrabas en drums heftig maar smaakvol improviseren. En hoewel Moufadhel zich net als op de cd’s bescheiden opstelt en zelden met zijn ud op het voorplan treedt, zorgt hij wel degelijk het hele concert lang voor een solide basis en is het een genot hem te zien genieten van de avontuurlijke richtingen die deze schitterende muzikanten met zijn composities inslaan. Een belangrijke troef is dat de groepsleden evenwichtig aan zet zijn, niemand domineert of laat gratuite kunstjes zien, alles staat ten dienste van het geheel. Overbodig om te vermelden dat we weeral deelgenoot mochten zijn van een topconcert! De gespeelde stukken vind je allemaal terug op de albums Dunes en Chemsi, te proeven op www.zephyrusvzw.be. Bekijk hieronder enkele fragmenten uit een optreden in De Werf (Brugge), met een gastrol voor violist Tcha Limberger, die ook op Chemsi van de partij is.
www.hijaz.be
www.myspace.com/hijazgroup
www.zephyrusvzw.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten