Fela Kuti (Nigeria) verwisselde in 1997 het tijdelijke met het eeuwige, maar zijn Afrobeatmicrobe laat zich niet zomaar uitroeien. Nooit eerder waren zoveel groepjes in de weer met het genre, verspreid over alle werelddelen. Enkele voorbeelden (sommigen passeerden reeds op deze blog): Antibalas (USA), Mdungu en Jungle by night (Nederland), The Souljazz Orchestra (Canada), Les Frères Smith (Frankrijk), London Afrobeat Collective (Groot-Brittannië), Kingdom Afrocks (Japan), The Public Opinion Afro Orchestra (Australië), Shakara United (België) en zo kunnen we gerust nog even doorgaan. Daarnaast blijft medepionier Tony Allen (°1940) zijn creatieve zelf. Binnenkort kunnen we hem opnieuw bewonderen op de 25ste editie van het Afrikafestival in Hertme.
Het meest tot de verbeelding spreken echter Fela’s twee actieve zonen: Femi Kuti (°1962) en Seun Kuti (°1983). Beiden blijven de strijdbare erfenis van hun vader uitdragen, toch zijn ze muzikaal zeker niet inwisselbaar. Terwijl Femi eigenzinnig aan een eigen sound timmert en daarbij sporadisch heel sterk uit de hoek komt, maar ook regelmatig de pedalen verliest, houdt Seun het veilig bij vintage Afrobeat. Hij boft natuurlijk dat hij met Egypt 80 over papa’s legendarische groep beschikt. Dat ze samen garant staan voor vuurwerk mochten we ervaren op Sfinks (2005) en Afro Latino (2009).
Op woensdagnamiddag 1 mei gaven Seun Kuti & Egypt 80 acte de présence in Brussel op het Rouppeplein. Op die plek organiseren de Brusselse afdelingen van de socialistische vakbonden (FGTB/ABVV) jaarlijks hun Feest van de Arbeid. Het zonnetje was van de partij, dus begaven we ons in de gezellige drukte tussen de informatiestandjes waar ‘kameraden’ uit heel de wereld hun militante boodschappen kwijt konden en het bier meer dan rijkelijk vloeide.
Gelukkig wordt ons geduld niet te lang op de proef gesteld, omstreeks 17.00 uur verschijnt groepsleider Lekan Animashaun (keyboards) op het podium met de woorden ‘Brothers and Sisters, yes in Nigeria man is king!’. Wie het geluk heeft gehad Fela himself ooit live bezig te zien, herinnert zich misschien hoe hij zijn publiek begroette met de gevleugelde zin ‘Gentlemen and ladies, yes I say gentlemen and ladies, because in my country men come first’. Aan dergelijke macho's hebben de dames van Femen nog een flinke kluif!
Vervolgens introduceert hij één voor één de muzikanten van de 15 koppige band die meteen van wal steken. Percussie, drums, blazers, gitaren en backing vocals (van 2 typisch sexy beschilderde dames) trekken de boel op gang. Een nummertje in highlife stijl (gezongen door een saxofonist) fungeert als opwarmer voor de intrede van de jonge prins, die er heftig invliegt met ITT ('International Thief Thief'), een oud nummer van Fela - weliswaar drastisch ingekort want bij Fela duurt het bijna 25 minuten. Dan volgen Mr. Big Thief en het onuitgegeven (korte maar grappige) African Airways. Seun heeft er duidelijk zin in, hij staat geen seconde stil, maar vliegt al zingend, wild gesticulerend over het podium en haalt regelmatig zijn saxofoon boven. De geoliede band houdt het toerental hoog. Een klein rustpunt komt er in de vorm van Rise, het ijzersterke titelnummer van zijn laatste cd, daarna staan de neuzen resoluut richting stomende Afrobeat met The Good Leaf en Kalakuta Boy (een primeur?).
Teksten in Pidgin English over corrupte leiders, politieke incompetentie en arrogante rijke landgenoten worden doorspekt met sloganeske oneliners zoals ‘IMF stands for international motherf*ckers’ of ‘Marihuana is bad, but plutonium and uranium is cool’ als inleiding bij The Good Leaf. Dergelijke uitspraken komen geëngageerd over, toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat het gewoon ‘part of the show' is. Op youtubefilmpjes zie je hoe hij op identieke manier dezelfde spitsvondigheden opvoert tijdens andere concerten, iets wat ook het geval is bij zijn broer Femi (zie verslag De Roma 2012). Voor aanvang van afsluiter You can run moet de bovenkledij er aan geloven en mag Seun’s rugtattoo ‘Fela Lives’ de apotheose mee ondersteunen. Seun rondt af met de woorden: ‘This is real, original African music, made for African people’. Voelt hij zich onbegrepen door het Westers publiek?
Tenslotte wil ik een niet onbelangrijke kanttekening poneren t.a.v. de organisatie. Wij hadden plaatsgenomen op de eerste rij, waar de klank aanvaardbaar was en de nuances goed hoorbaar, we vernamen van enkele toehoorders dat het concert enkele rijen verder verzandde in eenheidsworst en chaos omdat het veel te luid stond! Spijtig, want persoonlijk heb ik enorm genoten, geen enkele andere band slaagt erin zo een solide Afrobeatsound neer te zetten en Seun is gezegend met een flamboyante podiumuitstraling.
Te noteren!
Op donderdag 5 september 2013 krijgen we een nieuwe kans om Seun Kuti & Egypt 80 live aan het werk te zien in De Roma (Antwerpen).
Discografie Seun Kuti
Many Things (2008)
From Africa with fury: rise (2011)
http://www.knittingfactoryrecords.com/artists/seunkuti
http://en.wikipedia.org/wiki/Seun_Kuti
Geen opmerkingen:
Een reactie posten