Sfinks is weer voorbij. De beste editie sinds jaren, misschien wel de allerbeste die ik tot nu toe heb meegemaakt. We bezoeken sfinks jaarlijks sinds 1996, enkel in 2003 lieten we verstek gaan wegens vakantie in Noorwegen. Op papier zag het programma er al veelbelovend uit, veel bekende namen voor de liefhebber. Maar zoals ieder jaar is het nog plezanter om nieuwe ontdekkingen te doen. Ik heb mij zaterdag en zondag geen seconde verveeld. Soms is het best handig als een optreden wat minder goed is, dan is er wat tijd om het terrein op het gemak te verkennen, de markt te bezoeken of een hapje te eten. Nu was het soms rennen van de concerttent naar de clubtent, omdat er zoveel interessante artiesten op elkaar volgden. Om die reden heb ik een aantal boeiende concerten slechts gedeeltelijk kunnen meemaken. Voor de traditionele joropo van Cimarron uit Colombia heb ik bijvoorbeeld maar heel eventjes tijd kunnen maken, maar gelukkig speelt deze bende volgend seizoen ook in het CC van Leopoldsburg. Hun cd Si Soy Llanero is alvast serieus de moeite en het stukje concert dat ik gezien heb was veelbelovend. Ook Oumou Sangare heb ik deze keer slechts gedeeltelijk kunnen meemaken. Ze was weer goed op dreef, maar minder dan op Afro-Latino, waar ze meer rechttoe rechtaan speelde, terwijl ze deze keer haar nummers nogal fel rekte en de hele tijd doorspekte met haar boodschappen, die natuurlijk best gehoord mogen worden, maar voor mij liever niet tijdens het concert. Als een optreden maar een uurtje mag duren, speel dan op die tijd aub zoveel mogelijk nummers. Ook de voorstelling van de muzikanten was veel te uitgebreid. Maar ondanks dit alles blijft Oumou één van mijn favoriete artiesten. Vandaag kwam ik er ook achter dat de mooie backingzangeres en danseres Fatoumata Diawara nog wel wat meer in haar mars heeft. Van die jonge dame horen we in de nabije toekomst beslist meer als solo-artieste, de fragmenten die ik via myspace kon beluisteren zijn alvast heel veelbelovend!
Wat waren voor mij de hoogtepunten op deze sfinks?Natacha Atlas boven alles! Haar laatste album ‘Ana hina’, waarop zij samen met het Mazeeka Ensemble Arabische klassiekers van o.a. Fairuz en Abdel Halim Hafez brengt in combinatie met enkele nieuwe composities, is een pareltje. Ook live konden de interpretaties beslist overtuigen. Klasse muzikanten en La Atlas was goed bij stem. Ze blijft weliswaar een lastige tante en schrikt daarom waarschijnlijk een deel van het publiek wat af. De manier waarop zij de Arabo-Andalusische klassieker Lamebada (beter gekend als ‘Aman Aman’) hier bracht (en dat nog wel als bisnummer) was superklasse! Hieronder horen we haar met Ana Hina (live) en Mon Amie la Rose, allebei nummers die zij zondag ook gebracht heeft!
Een tweede topper en voor mij een nieuwe ontdekking was Kiran Ahluwalia. Deze Canadees/Indische zangeres heeft echt een hemelse stem, ze deed mij denken aan de Brits Indische Najma Akhar. Beide dames brengen namelijk ghazals, vermengd met Westerse genres en daardoor heel toegankelijk voor een breed publiek. En allebei hebben ze een supermooie stem. Omdat ze dadelijk na Natacha Atlas geprogrammeerd stond, heb ik wel een nummer moeten missen. Hieronder de videoclip van Terey Darsan uit haar laatste album Wanderlust.
Nog een topper was Karim Baggili . Deze jonge versie van Thierry Robin zag ik een vijftal jaren geleden op het festival van Huy met een grote waaier van gastmuzikanten en ik was toen geweldig onder de indruk. Deze keer bracht hij alles met zijn eigen groep. Klassiek Arabische ornamenten op de ud, in combinatie met een vleugje flamenco en latijnsamerikaanse invloeden. O.a. het bekenda ‘La Llorona’ passeerde de revue. Hieronder een fragment van een optreden op de Grote Markt in Brussel. Grappig filmpje, je krijgt de artiesten niet te zien, maar het geeft toch een indruk van de muziek.
Een vierde hoogtepunt waren ‘les Espoirs de Coronthie’ uit Guinée-Conakry. Ook hun akoestische set in de parlatent mocht er wezen. Hun concert was even sprankelend als op het Afrikafestival in Hertme, alhoewel ze deze keer maar een uurtje mochten spelen en ik daardoor enkele knappe songs (vb. sexy love) gemist heb. Ook de voorstelling van de muzikanten was te langgerokken.
Verder heb ik nog genoten van de Siciliaanse liederen van Etta Scollo. Nawal, de 'stem van de Comoren' bracht onlangs de prachtige cd ‘Aman’ uit. Vooral de titeltrack is kippevel! Ze bracht dit nummer heel in het begin, de rest van het concert viel een heel klein beetje tegen, wegens het beperkte instrumentarium en het repetitieve, maar het bleef mooi.
Reggae is helemaal niet mijn ding, maar de legendarische Max Romeo kon ik best wel smaken, weliswaar vanuit de verte, want af en toe is een pauze noodzakelijk om geen muziekindigestie te krijgen. Hij klonk lekker recht-toe-rechtaan, met korte aanstekelijke songs.
Bana ok maakte er zaterdagnacht een feestje van met hun Rumba Congolaise, hier beter op dreef dan op het Afrikafestival in Hertme, met een set van twee en een half uur!
Verder zagen we nog de sympathieke Nederlandse Marokkanen van Kasba. Populaire chaabi, met een vleugje rai. Veel show en een beetje bombastisch allemaal. De mooie Ethiopische meisjes van Afrisinia mochten even meedoen. Hun Ethiopisch circus heb ik gemist, maar vorig jaar kon ik hun akrobatie al uitgebreid bewonderen op het Afrikafestival in Hertme. Het circus uit Cambodja, Phare ponleu selpak heb ik niet gemist. Vooral heel knap wat het slangenmeisje hier presteerde. Op het akelige af! Tenslotte de komische noot met de geschifte Rus Peter Nalitch. Op zijn persoonlijke website kan je al zijn liedjes gratis downloaden. Opgelet, als je ze eenmaal gehoord hebt, geraken ze niet meer uit je hoofd. Een gedurfde afsluiter voor een topsfinks! Kijk hieronder naar de leuke videoclip van het nummer ‘guitar guitar’ en geraak mee in de ban van deze Borat (of is het eerder Bruno)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten