Een bij veel Vlamingen tamelijk onbekend, maar zeker interessant festival vindt jaarlijks plaats in het gezellige stadje Hoei. Het programma van het Festival d'Art bestaat niet enkel uit wereldmuziek, maar ook folk, jazz en een beetje avant-garde. Ik zag er ooit het allerbeste concert van de Tunesische zangeres Ghalia Benali, toen zij er een drietal jaar geleden haar project Romeo & Leila voorstelde. Ook Karim Baggili gaf er ooit een subliem optreden weg, met een hoop verrassende gasten. Enkele pluspunten van dit festival zijn de altijd perfect afgestelde klank en een publiek van fijnproevers. Tijdens rustige momenten kan je er namelijk een speld horen vallen, iets wat we niet gewoon zijn bij de meeste festivals. Het festival d’Art vindt dit jaar plaats van woensdag 19 augustus tot en met zondag 23 augustus. In het Couvent des Frères Mineurs kan je dagelijks terecht voor 2 concerten en daarnaast is er ook elke dag een gratis concert op een boot op de Maas. Gisteren stonden ‘Malick Pathé Sow’ en ‘Aka Moon & Black Machine’ op het programma in het oude Minderbroedersklooster.
De Senegalese artiest Malick Pathé Sow zag ik ondertussen al zeker een vijftal keren aan het werk. Malick woont in Brussel, hij speelde nog ooit bij Baaba Maal (o.a. te horen op de cd Baayo). Via het label Yoff van Baaba Maal bracht hij in 1998 zijn eerste knappe cd Danniyanke uit en in die periode was hij daarmee ook op Sfinks te bewonderen. De doorbraak bleef echter uit, hij bracht nog de tegenvallende cd Diariyata uit in eigen beheer. Daarna hoorden we een hele tijd niets meer van Malick, totdat hij enkele jaren geleden ineens volop begon op te treden en samen met het Zuiderpershuis de sterke cd Miin E Mah uitbracht. Op dat album laat hij zich omringen door o.a. de violist Wouter Vandenabeele en we horen er ook Issa Sow op de nanooru, een traditioneel instrument van de Peulhbevolking (Pular) in Senegal. Heel knap, maar via Muziekpublique kwam eind vorig jaar Maayo Men uit en daarmee is Malick Pathé Sow pas echt opnieuw gelanceerd. Op dit album krijgt Malick namelijk de ruimte om volledig de muziek te maken die volgens zijn eigen woorden ‘ in zijn hart en herinnering zit’. De concerten van Malick Pathé Sow zijn meestal goed, hij heeft een bijzonder warme stem, maar gisteren in Huy heeft hij echt zichzelf overtroffen. Voor de gelegenheid zette hij namelijk een heel sobere akoestische set neer, met enkel zang, gitaren, hoddu, kora, en percussie. Op die manier komen de liedjes uit zijn laatste album het best tot hun recht. Koude rillingen alom dus, vooral tijdens ‘Jirim Baayo’, een ode aan zijn moeder en tegelijk alle moeders en vrouwen in de wereld. Kortom: één van de allerbeste concerten ooit, met dank aan de goede akoestiek en een geïnteresseerd publiek.
Hieronder kan je zijn laatste cd volledig beluisteren.
Discover the playlist Malick Pathé Sow with Malick Pathé Sow
Na een korte pauze was het de beurt aan AKAMoon . Dit Belgische avant-garde jazztrio is bekend van de vele projecten die zij deden met Afrikaanse artiesten. Ondertussen treden zij al een tijdje op met Black Machine, het tamaorkest van Baba Sissoko uit Mali. Het concert begon heel knap. De saxofoon van Fabrizio Cassol accordeerde knap met de heftige percussie, zang en ngoni van de Malinesen. Het klonk bij momenten zelfs als stomende Afrobeat. Maar hoe langer het concert duurde, hoe minder goed de nummers werden, met na een tijdje telkens een identiek stramien. De ngoni zet rustig in, de saxofoon komt met een melodietje, Baba herhaalt vervolgens dit melodietje met een zangpartij, het koor herhaalt. Dit gaat zo een tijdje door en dan barst de tamapercussie los. Persoonlijk hou ik niet echt van dergelijke percussiebombardementen, ze worden wat eentonig na een tijd. Het viel me bovendien op dat er na elk nummer mensen uit het publiek opstapten. Hieronder een youtube filmpje van deze groep.
Waarschijnlijk was dit voor ons het laatste zomerfestival van dit seizoen, maar geen nood: de zaalconcerten komen er weer aan vanaf september. Ook daarvan zal ik proberen verslag uit te brengen via deze blog.
Kleine correctie, zonet luisterde ik na lange tijd nog eens naar 'Diariyata' van Malick Pathe Sow. Ik moet mijn mening herzien, deze cd is eigenlijk toch wel heel goed, alleen de arrangementen zijn soms wat gladjes. Het nummer 'Africa' uit deze cd werd gisteren ook gespeeld in Huy. Het was één van de vele kippevelmomenten tijdens het concert.
BeantwoordenVerwijderen