Aan een halve minuut van opener ‘Apocaliptica’ had ik voldoende! Sindsdien ben ik helemaal in de ban van Las Malas Amistades, een mij tot nu toe verder onbekend groepje uit Colombia. Laat je echter niet op het verkeerde been zetten, voor hippe Cumbia of andere Colombiaanse dansmuziek ben je bij Las Malas Amistades aan het verkeerde adres. Eigenlijk gaat het hier om een Angelsaksisch georiënteerd Indiepop groepje, waarvan de liedjes toevallig in het Spaans gezongen worden. Las Malas Amistades ('de slechte vrienden') werd in 1994 opgericht in Bogota door enkele kunststudenten, die een beetje samen muziek begonnen te spelen. Geen enkel lid had ervaring als muzikant. Dat is er ook nu nog aan te horen, maar maakt hun muziek net zo charmant! De aanpak herinnert aan de prille newwave-punkbeweging, toen iedereen die daar zin in had een instrument vastnam en maar wat begon te spelen.
Hun vierde album Maleza ('onkruid') bevat 28 ultra korte popsongs zonder franje, meestal voor de voet opgenomen in het huis van groepslid Humberto. Sober huisvlijt van demokwaliteit, maar vol intense, spontane emoties. In ‘Apocaliptica’ roept zangeres Ximena meteen een soort urgentie op, die mij jaren geleden overviel toen ik de lp Reading, Writing and Arithmetic (1990) van The Sundays voor het eerst hoorde. En dat gevoel blijft het hele verdere album overeind. Humberto, Ximena, Manuel, Teddy, Wilson en Freddy (veel meer details zijn er over de groepsleden en hun inbreng niet bekend) hebben niet meer nodig dan wat gitaren, een Melodica en hier en daar wat kleine percussie gadgets plus een scheutje (goedkope) ouderwetse elektronica, zoals Casiotone keyboards. Daarmee creëren ze een intiem universum, waarbij de weliswaar verre van perfecte, maar tegelijk mooie, fragiele stemmen van diverse leden voor de kers op de taart zorgen. Het zal wel met mijn persoonlijk referentiekader te maken hebben, maar ik hoor in hun frisse miniatuurtjes vage invloeden van Violent Femmes, The Chills, The Triffids, The Clash (intro ‘Volverte a Ver’ ) en vooral The Velvet Underground & Nico (‘Mala Suerte’, ‘La Ultima Turista’). ‘Todo’ baadt in het decadente sfeertje van Lou Reed’s Walk on the wild side. Toch laat ook hun Zuid-Amerikaanse roots zich af en toe gelden. ‘Desecha’, ’Luna’, ‘Tigre de Papel’ en ‘Llévame’ wortelen bijvoorbeeld in de Nueva Cancion traditie en in ‘El otro Dia’ en het instrumentale ‘Lamento’ zit een onmiskenbaar vleugje Fado met bijhorende melancholie (of noem het Saudade).
Maleza van Las Malas Amistades is een ontdekking voor de liefhebber van pure, breekbare pop met weerhaakjes of zoals ze het bij hun platenmaatschappij Honest Jon's zo prachtig formuleren:
‘Twenty-eight gorgeous variations of saudade, in a warmly acoustic, post-punk take on Tropicalismo — impromptu, snapshot and sublime.'
'Por Todos Lados’ uit ‘Jardin interior’ (2003)
http://www.myspace.com/malasamistades
http://www.experimedia.net/index.php?main_page=product_music_info&products_id=5919
Geen opmerkingen:
Een reactie posten