Teta (Madagaskar) komt uit een muzikale familie die zogenaamde ‘stof’bals tijdens feesten en ceremonies opfleurt. Hij zingt en speelt gitaar en wordt vergezeld door Kira (percussie, zang). Samen staan ze in voor een sobere, intieme set. Teta’s gitaarspel doet wat denken aan dat van zijn landgenoot D'Gary.
Vervolgens moeten we ons reppen voor Bassekou Kouyate & Ngoni Ba (Mali), die al klaarstaan in de Apollo. De band is een heuse familieaangelegenheid, echtgenote Amy Sacko en 3 zonen doen erin mee. We zagen deze groep al enkele malen en het lijkt erop dat ze live steeds beter worden. Bassekou etaleert nog altijd graag zijn meesterschap op de ngoni en komt daarbij soms flink psychedelisch uit de hoek. Ook de andere bandleden krijgen gelegenheid om hun kunstjes te demonstreren op percussie en ngoni’s in verschillende maten en soorten, maar gelukkig reserveren ze daarnaast voldoende ruimte voor de melodieuze uitwerking van de songs. Amy Sacko krijgt voluit kans om vocaal te schitteren, o.a. tijdens enkele knappe songs uit het recente album Jama Ko, zoals Moustafa en het titelnummer. Omdat we Bassekou en co binnenkort opnieuw tegenkomen op het Afrikafestival in Hertme, opteren we ervoor dit optreden vroegtijdig te verlaten.
In de filmtent staan namelijk enkele documentaires op het programma die onze interesse wegdragen. Cymbalom Legacy – the soundscape of Miklos Lukacs (2007) is een portret van de Hongaarse cimbalomspeler die we vanmiddag live bezig zagen. Een oud zwart-wit filmpje laat zien hoe hij als kind al uitblonk. Verder krijgen we veel mooie muziek te horen, traditionele zigeunermuziek waarin invloeden uit klassieke muziek en jazz subtiel verweven worden, maar zonder verlies van emotionele spankracht, zoals tijdens zijn samenwerking met zangeres Bea Palya.
Daarna volgt Chia e tazi pesen? (Van wie is dit lied?) (2003), een heel bijzondere film. De Bulgaarse filmmaakster Adela Peeva gaat op zoek naar de oorsprong van een populair deuntje uit haar kindertijd. We volgen haar odyssee door Griekenland, Turkije, Macedonië, Albanië, Bosnië, Servië en Bulgarije. Overal komt ze mensen tegen die haar iets over het lied kunnen vertellen en daarbij benadrukken dat het van hun volk afkomstig is. Voor de ene gaat het om een romantisch liefdesliedje, terwijl anderen het claimen als religieuze hymne of militaire strijdmars. Er zitten grappige en ontroerende momenten tussen, bijvoorbeeld op Lesbos, waar Solon Lekkas het lied op zijn unieke wijze interpreteert. Naar het einde toe wordt de film een stuk grimmiger en zelfs ronduit agressief. Hoe een simpel liedje zulke heftige gevoelens kan losweken. Tragikomisch! Bekijk hier de trailer.
Laila Amezian is een Marokkaanse zangeres uit België, die vorig jaar uitpakte met TriOde, een ‘Ode’ aan de zang, gebaseerd op teksten van de Libanees-Amerikaanse dichter Kahlil Gibran, Ibn Arabi, een soefifilosoof uit de twaalfde eeuw en Al-Mutanabbi, een dichter uit de tiende eeuw. Laila Amezian stond zelf in voor het leeuwendeel van de muziek van deze heel persoonlijke cd. Met dit ambitieus project wil Laïla een muzikale brug bouwen tussen oost en west. Je kan mijn bespreking hier lezen, de sombere sfeer en Laila’s bij momenten schrille timbre konden mij niet overtuigen. Daarom was ik benieuwd welke indruk deze muziek live zou nalaten. Anja Naucler (cello) en Stephan Pougin (drums, percussie) staan net als op de cd in voor de begeleiding, aangevuld door Laurent Blondiau (trompet), die op de cd slechts enkele nummers bijkleurt. Om met de deur in huis te vallen, live pakt deze muziek me wel! Laila’s stem klinkt ook nu schel, van zodra ze de hoogte inschiet, maar in de lagere regionen ontroert ze zonder meer en haar zelfverzekerde podiumuitstraling op het podium maakt veel goed! Ze laat het publiek meevoelen hoe deze muziek uit haar diepste binnenste naar boven stuwt. De kleine onvolkomenheden krijgen op die manier iets ontroerend. En de muzikanten doen ondertussen mooie dingen, allemaal ten dienste van Laila’s eigenzinnige universum en het gevoel dat ze daarbij wil oproepen.
Eddy & the Ethiopians (Nederland) vallen daarna tegen op het openluchtpodium Mondo. De youtube filmpjes die ik op voorhand te zien gekregen had, creëerden wellicht te hoog gespannen verwachtingen. Edward Capel (saxofoon) en zijn 12-koppige bende (trouwens stuk voor stuk sterke muzikanten!) hebben veel in hun mars, maar zouden even de tijd moeten nemen om te kiezen welke richting ze willen uitslaan. Nu brouwen ze een bont allegaartje met snuifjes Ethiojazz, afrobeat, klassieke jazz (een nummer van Ornette Coleman) en een waslijst andere genres. Hun Congolese zanger valt in deze constructie uit de toon met fletse ‘animateur’ vocalen, op het lachwekkende af … en de Ethiopische invloeden verwateren nagenoeg in een dergelijke cocktail.
Blijft nog enkel afsluiter Ondatropica (Colombia) over. Will 'Quantic' Holland lokte vorig jaar samen met Mario Galeano, bekend van Frente Cumbiero, een 40-tal toonaangevende Colombiaanse muzikanten naar de mythische studio van Discos Fuentes om op drie weken tijd 34 nummers in te blikken. De dubbelcd die daaruit voortvloeide is onweerstaanbaar (zie bespreking) en heeft de cumbiagekte een flink stuk de hoogte ingejaagd! Op het podium verschijnt een 8-koppige groep, in goede banen geleid door initiatiefnemers Quantic (gitaar, accordeon) en Mario Galeano (basgitaar). Nidia Gongora en Marcos Micolta fungeren als zangers van dienst. Verder vormt de legendarische Michi Sarmiento (saxofoon, zang) de opmerkelijkste verschijning, aangevuld door Jorge Gaviria (trompet), Wilson Viveros (drums, timbales) en Freddy Colorado (conga, alegre). Ze vliegen er in met Suena (zonder rap), gevolgd door Bomba Tropica. Marcos Micolta zet een plezante versie neer van La Pluma en Nidia Gongora zingt Tiene Sabor, Tiene Sazon. Tussendoor levert Quantic psychedelisch gitaarvuurwerk in Punkero Sonidero en hij draagt Ska Fuentes op aan Discos Fuentes. Het optreden swingt nog een tijdje zoals het hoort, maar is veel te snel afgelopen. Ze eindigen met Linda Mañana, mijn favoriet uit de cd, met Michi Sarmiento in de hoofdrol.
Onze eerste kennismaking met Music Meeting zit erop. We hebben dit festival ervaren als eigenzinnig en absoluut niet commercieel. Een gezellige plek bovendien, waar veel gemoedelijke mensen rondlopen en kruisbestuivingen tussen wereldmuziek, folk, jazz enz. alle kansen krijgen, of het nu klinkt of botst! Een festival waar je nog echte ontdekkingen kan doen dus! Bekijk filmpjes van het festival op het youtubekanaal van Mixed World Music.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten