Zondag 19 mei presenteert zich als een prachtige, zonovergoten dag. We besluiten om twee korte brunchconcerten mee te pikken in Horta, een botanische tuin, die grenst aan het festivalterrein. Eerst maken we kennis met Etsuro Ono & Shunsuke Kimura (Japan). Zij hanteren de tsugaru shamisen, een oud instrument dat traditioneel door blinde muzikanten bespeeld werd en later in aanzien won toen geisha’s het in gebruik namen. Het duo kiest voor een combinatie van eigen composities en traditionele stukken, met op het eind een knipoog naar het Westen. Hun pittige duels maken indruk en Shunsuke Kimura haalt enkele keren ook een shinobue (bamboefluit) boven.
Het tweede korte concert komt van Jamie Smith’s Mabon, Keltische folk uit Wales, hier te beluisteren.
We verplaatsen ons naar het festivalterrein, waar Sam Lee & friends (Groot-Brittannië) zich opmaken voor een concert in de Apollo. Sam Lee is een danser en beeldend kunstenaar die vorig jaar zijn eerste cd Ground of its own uitbracht, waarop hij eeuwenoude, vergeten folksongs interpreteert. Een filmpje op youtube bevestigde mijn vermoeden dat dit iets heel speciaals zou kunnen worden. Het instrumentarium ligt in elk geval niet voor de hand. Wie verwacht bij Britse folk een combinatie van viool, cello, koto, ukulele, tabla, trompet, cornet en een drone afkomstig uit een door Sam Lee zelf gehanteerde Shruti Box? Maar het werkt! Sam Lee trekt liederen die misschien wel 1000 jaar oud zijn, ballades van Ierse en Schotse zigeuners, naar zich toe en geeft ze op een verfrissende manier een nieuw leven. Met zijn loepzuivere stem stort hij zich vol overgave op titels zoals on yonder hill of het uit een duister verleden opgeduikelde the jew’s garden. In wild wood amber balt hij een snoer van stukjes, die een oude zigeunervrouw hem aanleerde, samen tot een nieuw geheel. Als respons op het stevige applaus na de luchtig aandoende Ballad of George Collins polst Sam voor alle veiligheid bij het publiek of ze in de gaten hebben dat het nummer handelt over seksueel overdraagbare aandoeningen. Het schitterende optreden wordt afgesloten met Goodbye my darling. Sam Lee is ontegensprekelijk dé revelatie van deze Music Meeting!
Vertoevend in hogere sferen trekken we naar het openluchtpodium Mondo voor Cedric Watson & Bijou Créole (USA). Deze Franstalige cajun en zydeco valt licht uit als je net een topconcert achter de kiezen hebt. Best plezante feestmuziek, maar wat vlak en met weinig verfijning uitgevoerd. Hierbij wil ik graag kwijt dat alle optredens, die we tijdens de driedaagse meepikten op dit podium, zonder oordoppen niet te doorstaan waren.
We bollen het af om een kijkje te nemen in Mezzo, een tent die fungeert als Mixed Media Lounge. Een groot aantal artiesten passeert hier voor interviews en korte ‘unplugged’ optredens. We hebben geluk dat Ebo Taylor (Ghana) er net arriveert en dat we mogen meemaken hoe hij Barrima zingt, enkel begeleid met akoestische gitaar. Het nummer is een eerbetoon aan zijn vorige zomer overleden eerste vrouw en grote liefde. Dergelijke palm-wine music krijgen we zelden live geserveerd!
Het wordt nog interessanter als King Ayisoba hem vervoegt, in Ghana een Hiplifester. Hiplife is een fusie van highlife met hiphop en King Ayisoba bespeelt daarbij de kologo, een traditioneel instrument. In combinatie met zijn grappige, schrille vocalen leidt dit tot een bijzonder aanstekelijke mix. Zijn beste nummers zijn te horen op de lp Modern Ghanaians, waarop ook Africa. Hier in ruwe vorm (met enkel kologo, Ebo Taylor's gitaar en percussie) herinneren zijn raspende stemgeluid en humor aan de legendarische LP 'Keleya' van Moussa Doumbia (Ivoorkust).
Later op de avond zien we Ebo Taylor in de Apollo terug voor het slotconcert. De ondertussen 77-jarige veteraan heeft er een carrière van meer dan vijftig jaar opzitten als gitarist, componist en zanger bij diverse bands, waarvan de Uhuru Dance Band wellicht het bekendst is bij liefhebbers van Ghanese highlife en afrofunk. Het is de derde keer dat we Ebo Taylor aan het werk zien. In het Zuiderpershuis (2011) en op het Afrikafestival in Hertme (2010) werd hij begeleid door de jonge groep Bonze Konkoma uit Ghana. Op Music Meeting doet hij het met de Afrobeat Academy uit Berlijn. Dat zijn de muzikanten met wie hij voor het label Strut Records twee nieuwe cd’s opnam, namelijk Love & Death (2010) en Appia Kwa Bridge (2012) We missen de charmante zangeresjes en het fijne geluid van de platte houten konkomadrums die zo typisch zijn voor Ebo’s stijl, maar deze groep komt wel professioneler over. De muzikanten spelen de pannen van het dak in een knap uitgebalanceerde set en de nummers lopen zonder haperingen in elkaar over. Ebo zelf is trouwens in nog betere doen dan de vorige keren dat we hem bezig zagen. We genieten van een vintage funky sound tijdens nummers zoals Ayesama en Kruman Dey (gezongen door Ebo’s zoon Henry Taylor, die de toetsen hanteert), naast heerlijk wiegende highlife (o.a. Love & Death en Mizin).
Gedurende deze tweede geslaagde dag op Music Meeting heeft het mooie weer duidelijk meer volk op de been gebracht. Een aantal bezoekers komt vooral de sfeer opsnuiven, kuiert langs de markt en proeft van wat de exotische eetkraampjes in de aanbieding hebben. Het gezellige terrein is bovendien voorzien van veel zitgelegenheid en een heus Italiaans restaurant (met alles erop en eraan, inclusief bediening aan tafel).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten