Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou @ Zuiderpershuis (Antwerpen)

Zaterdagnamiddag met hooggespannen verwachtingen de fileperikelen op de E313 getrotseerd voor het eerste veelbelovende concert van het nieuwe seizoen in het Zuiderpershuis (Waalsekaai 14). We zijn al jaren trouwe bezoekers van deze gezellige wereldmuziektempel, waar we al talloze pareltjes mochten ontdekken of oude favorieten aan het werk konden zien.
Gisteren was het legendarische Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou uit Benin van de partij. Deze groep werd opgericht in 1966 en geldt als één van de best bewaarde geheimen van Benin. We keken heel erg uit naar dit concert. Een vijftal jaren geleden stootte ik namelijk toevallig op de cd ‘Reminiscin’ in tempo: african dancefloor classis', uitgebracht in 2003 door het kleine Duitse label Popular African Music. Daarop werden 2 oude LP’s vanonder het stof gehaald . Een geweldige ontdekking van een groep met een heel eigen sound. Een mix van afrobeat, funk, Afro-latin met traditionele voodooritmes (‘Sato’ en ‘Sakpata’) en een wat psychedelische sound met krakende blazers, fuzzy gitaren en een sixties orgeltje. Een jaar later bracht Soundwayrecords 'The kings of Benin: urban groove 1972-1980' op de markt met nog meer verrassingen van deze voor mij verder onbekende band.
Vorig jaar kwam Analog Africa tenslotte aanzetten met de ijzersterke compilatie The vodoun effect (1972 - 1975) en met African scream contest, een album waarop nog een aantal andere oude groepen uit Benin en Togo schitteren. We horen hier ook een sterke invloed van James Brown, vandaar die 'scream'! Na de comeback van West-Afrikaanse orkesten zoals Orchestra Baobab (Senegal), The super rail band (Mali) en Bembeya Jazz (Guinée-Conakry), waren we aangenaam verrast toen we enkele maanden geleden vernamen dat ook Orchestre Poly-Rythmo een Europese toernee aan het voorbereiden was.

Op zaterdag 19 september 2009 was het zover. Een full house, met publiek dat zich overduidelijk wilde amuseren bij de voodoofunk van dit feestelijk orkest. Wat was de ontgoocheling groot! Dit was zondermeer het rommeligste concert van de laatste vijf jaar (of langer). In het begin hoop je natuurlijk dat ze zich nog een beetje moeten opwarmen, om er daarna flink in te vliegen. Niet dus. Het bleef kijken en luisteren naar een langgerekte soundcheck/repetitie. Stuurloosheid, zangers die je nauwelijks hoorde en van zodra je ze hoorde was duidelijk dat ze niet bij stem waren. Een James Brown ‘scream’ zat er zeker niet in. Bruuske overgangen, waarbij de drummer snel even moest bijsturen. De beste nummers werden verknoeid door kakafonie. En na de pauze werd het alleen maar erger. Bij dit soort muziek moet je natuurlijk niet op je stoel blijven zitten. Je laten meeslepen met de groove en dan komt het allemaal wel op zijn pootjes terecht!? Ook dat lukte zelfs na een tijdje niet meer, omdat het muzikaal gewoon erg slecht gebracht werd. Heel jammer dus, maar het bleef toch best wel sympathiek allemaal. Ik blijf ervan overtuigd dat Orchestre Poly-Rythmo de Cotonou geweldige muziek maakt. Getuige hiervan hun albums en kijk en luister maar eens naar onderstaand fragment uit hun gloriedagen. Het gevoel blijft hangen dat deze groep even snel op toernee gestuurd moest worden, na de positieve respons op hun recentste compilatie in de vakbladen. Ik blijf daarom hopen dat ze na een jaartje toeren ingespeeld geraken en hun schitterende nummers alsnog eer zullen kunnen aandoen!