Om de twee jaar wordt het festival Voix de femmes georganiseerd. Dit festival focust op sterke vrouwen uit de hele wereld. Je kan niet alleen genieten van concerten, op het programma staat ook theater, dans, film en expo. Dit jaar vindt Voix de Femmes plaats in Brussel (Flagey), Antwerpen (Zuiderpershuis), Utrecht (Rasa) en Luik (Caserne Fonck). Gisterenavond trad Malouma op in de Flagey. Malouma Mint Maideh is een zangeres uit Mauritanië. Zij wordt wel eens de ‘blueslady’ van Mauritanië genoemd, omwille van haar ontzettend warme en expressieve stemtimbre. Ik maakte in 1996 kennis met haar, dankzij haar toen unieke optreden op Sfinks. Op dat moment was zij nog totaal onbekend buiten Mauritanië, er was ook nog geen enkele cd van haar te vinden. Meteen viel op dat Malouma’s manier van zingen en de kracht van haar stem te vergelijken zijn met die van Dimi Mint Abba, die andere diva uit Mauritanië, die met haar traditionele muziek op dat moment op heel wat bijval kon rekenen bij wereldmuziekliefhebbers. Maar Malouma heeft een totaal andere aanpak. Zij vermengt die traditionele, trouwens heel herkenbare muziek met Afrikaanse en Arabische pop en vooral veel Amerikaanse soul en rhythm & blues. Het optreden op Sfinks is mij altijd bijgebleven. Malouma stond heel onwennig en zenuwachtig op het podium en de muzikanten speelden nogal rommelig. Een aantal nummers moesten bijvoorbeeld twee tot driemaal opnieuw gestart worden, voordat het goed zat en de klank was ook niet fameus. Maar de stem van Malouma en ook die van haar zus Mounina beklijfden. In 1998 verschijnt de langverwachte eerste cd ‘Desert of Eden’, met uitschieters als ‘Ya Habibi’, ‘Rasm’ en een knappe cover van ‘Fa fa fa fa’ van wijlen Otis Redding. Op het tweede album 'Dunya' (2003) klinkt het allemaal wat rauwer, de focus ligt wat meer op bluesy rock (in 'Mreïmida' klinkt zelf rockabilly door) maar ook frisse deuntjes op zijn Senegalees, zoals 'Mahma El Houb' en 'Welfi'. De typische pentatonische klanken van Mauritanië blijven wel manifest aanwezig en in het geheel genomen is dit een traditioneler album dan het vorige. Malouma begeleidt zichzelf bijvoorbeeld regelmatig op de ardin, het herkenbaarste snaarinstrument van Mauritanië. In 2007 volgt de derde cd ‘Nour’, waarmee Malouma veel bijval kent bij de gespecialiseerde recensenten. Op dit laatste album gaat ze nog een stapje verder. We horen heel traditioneel klinkende composities, maar ingebed in een wat ‘trendy’ soundscape, met computereffecten en loungy sfeerschepping. In Mauritanië is Malouma beroemd, zij zetelt er in de senaat en staat er bekend om haar strijd voor vrouwenrechten en haar ongezouten meningen, waardoor zij niet erg geliefd is bij het establishment. Bij de jongeren heeft zij veel aanhang, omdat zij erin geslaagd is de traditionele muziek op een creatieve manier te vernieuwen. Tijdens het concert in de Flagey kregen we een zelfzekere en gedreven Malouma te horen, goed bij stem. De nummers uit 'Nour' werden subtiel begeleid met gitaren, bas, percussie en (niet storende) effectjes, afkomstig uit de labtop die een prominente plaats innam op het podium. De oudere nummers zoals ‘Rasm’ werden daarentegen verknoeid door de aangepaste arrangementen, waarbij de goedkope, nogal steriele keyboardklanken overheersten. De akoestische momenten, waaronder de afsluiter ‘Nour’ waren voor mij de hoogtepunten van dit toch een beetje teleurstellend optreden. Beluister hieronder de cd’s 'Dunya' en 'Nour' via Deezer!Na het concert zakten we met enkele vrienden af naar Marché aux vins Daphins (Rue du belvédère 14), waar de wereldberoemde violist Roby Lakatos aan het spelen was met zijn ensemble. Nooit eerder hoorde ik live zigeunermuziek (in restaurant-stijl!) van zo een hoog niveau!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten