Het evenement liep tamelijk wat vertraging op omdat iedere bezoeker eerst grondig gefouilleerd moest worden met een detector (zoals op de luchthaven). Deze veiligheidsmaatregelen leken mij wat overdreven, ik heb iets dergelijks in elk geval nog nooit eerder meegemaakt bij een concertbezoek. Omstreeks 20:45 uur gingen de lichten uit en betrad Dizzy Mandjeku het podium. We kennen deze statige gitarist als Franco adept en tegenwoordig nog meer als bandleider van Odemba OK Jazz. Dizzy kwam echter niet om muziek te spelen, maar hij was ingehuurd als (fiere) gastheer van dienst. Na een veel te lange inleiding van ca. 15 minuten beklommen eindelijk een aantal muzikanten het podium. Het startschot werd gegeven met het obligate ‘Indépendance cha cha’ van wijlen Le Grand Kalle & African Jazz, gezongen door de legendarische ‘Seigneur Vieux Lokombe'. Er volgden nog twee oude rumbaklassiekers. Mooi!
Dizzy kwam vervolgens weer een 10-tal minuten ‘speechen’ en aansluitend mochten een aantal andere oude rotten uit het vak aantreden, waaronder Nyboma, die we vorige week nog tijdens het Afrikafestival in Hertme bezigzagen met 4 Etoiles. Sterke, pittige rumbanummers, met Nyboma in een glansrol, vooral tijdens 'Zatcha'. Daarna vond ik dat de show wat van zijn glans verloor. Teveel toespraken en podiumwissels, met een beurtrol voor een hele resem zangers, blazers en gitaristen zoals Simaro Lutumba en Manuaku Waku, die nog bij de grote orkesten van coryfeeën als Franco of Tabu Ley gespeeld hebben.
Rommelig spel, slecht afgestemd geluid (als een topgitarist als Papa Noel enkele minuutjes mag komen spelen, vind ik dat je hem moet kunnen horen) en vooral een artiestenparade met veel middelmatige liedjes. Papa Wemba zong bijvoorbeeld een flauw deuntje dat snel vergleed in gladde soukous. Op het eind van het eerste deel kregen we nog een cameo van de legendarische M'Bilia Bel, die als echtgenote van Tabu Ley in het begin van de jaren tachtig de ene hit na de andere scoorde in Congo, maar ook van haar stem mochten we maar heel even genieten. Daarna volgde weer een flauw soukous danspartijtje op het podium, een beetje goedkoop, zeker tijdens een zittend concert.
Na de pauze werden nog twee grote popsterren van de hedendaagse Congolese muziek verwacht: Ferre Gola en Werrason, die enkele jaren geleden nog op sfinks optrad en waarvan ik het optreden destijds verschrikkelijk kitscherig en bombastisch vond. Maar wij waren op dat moment alweer op weg naar huis…
Mijn favoriete Congolese zangeres Tshala Muana heb ik dus moeten missen en ook de slotapotheose, het moment waarop alle deelnemende artiesten samen op het podium stonden om 'Afrika mokili mobimba', dé (vaak gecoverde) rumbaklassieker van Le Grand Kalle & African Jazz te zingen. Was je ook aanwezig? In dat geval verneem ik graag je persoonlijke ervaringen bij dit concert! Voor mij was er (in het eerste deel) alvast te weinig rumba te horen en het was zeker geen doorsnede van ‘liederen die een grote impact hebben gehad op de Congolese maatschappij’, zoals aangekondigd.
Bekijk hieronder nog een filmpje van een repetitie in Kinshasa.
Ik kan me voor een heel groot deel aansluiten bij wat je in je verslag schrijft. Ik ben wel blijven luisteren naar het tweede deel. Dat begon na een dik half uur pauze. Eigenlijk was het nog meer van het zelfde en de inleidingen van Dizzy waren er voor sommigen in de zaal stilaan teveel aan met zelfs wat geroep om muziek tot gevolg. De optredens van Mbilia Bel en Tshala Muana waren voor mij wel hoogtepunten. Voor de rest hing het geheel aan mekaar met inderdaad makke liedjes die telkens eindigden in een streep soukous. Ik heb me ook gestoord aan de vele technische mankementen. Micro's die niet open staan als er iemand door spreekt of zingt, blazers die je wel ziet spelen, maar amper hoort, gitaarsolo's die verloren gaan in de rest enz... Het is niet omdat ik zélf in de branche werk dat ik extra kritisch moet zijn, maar ik vind het toch wel spijtig dat je tijdens een show als deze soms de muzikanten amper ziet staan op het podium door te weinig en niet zorgvuldig gerichte spots en teveel rook. Het mooiste moment was het einde wanneer alle artiesten samen "Afrika mokili mobimba" zongen.
BeantwoordenVerwijderenEindconclusie: voor mij wel een memorabel concert, maar met teveel schoonheidsfoutjes en te weinig echte bekende "superhits" die er toch wel zijn. Teveel blabla en te weinig....
(ik ben toch blij dat ik er geweest ben)
Peter Gevers
DeeJay Baobab
"Afrika mokili mobimba", dat moet inderdaad voor een kippenvelmoment gezorgd hebben! Eén van de klassiekers die zeker niet mocht ontbreken!
BeantwoordenVerwijderenSta me toe het grotendeels oneens te zijn met uw bespreking. Muzieksmaken kunnen natuurlijk verschillen maar schrijven dat er te weinig rumba te horen was en dat de nummers "zeker geen doorsnede waren van liederen die een grote impact hebben gehad op de Congolese maatschappij" is ook objectief onjuist. Misschien is het omdat je een groot aantal nummers niet (her-)kende maar alle nummers die gespeeld werden zijn stuk voor stuk absolute klassiekers van de Conglese muziek van de afgelopen 50 jaar die elke Congolees (van een zekere leeftijd) kan meezingen, wat mij betreft ook allemaal schitterende nummers: de oude rumbaklassiekers van African Jazz/African Fiesta/OK Jazz (Indépendance chacha, Jamais kolonga, Lolo Brigida,Bougie ya motema...), Kaful Mayay (Rochereau), Ebale ya Zaire (TPOK Jazz), Zabolo (Pepe Kalle), Moumoune (TPOK Jazz), Kamale (Lipua Lipua), Eswi yo wapi (Mbilia Bel), Nakomitunaka (Verckys), Tshibola (Tshala Muana), Massu (TPOK Jazz), Anna (Trio Madjesi) ... Wat je een flauw deuntje noemt van Papa Wemba is "Mère superieure", één van zijn allergrootste hits uit de beginperiode van Viva La Musica (1977), lang voor hij een wereldmuziekster werd, één van zijn allerbeste nummers. Ik hoorde hier ook geen gladde soukous maar een opwindende sebene waarin Wemba nog even de typische danspassen van Viva La Musica demonstreerde die de groep in de jaren 80 zo populair maakte. In het tweede deel zong hij nog Chouchouna, een grote hit voor Zaiko Langa Langa in het begin van hun carrière begin jaren 70, opnieuw met de geweldige sebene gespeeld door Zaiko's sologitarist van toen Pepe Manuaku, de "golden fingers" van Congo zoals Dizzy hem terecht noemde. Voor mijn oren klonk de muziek in Bozar over het algemeen zeer goed, ik had geen moeite om de gitaren en blazers en andere instrumenten duidelijk te horen en het waren ook bovendien allemaal topmuzikanten aan het werk. Dat het er misschien af en toe even wat rommelig leek aan toe te gaan tussen de nummers door is ook normaal als er vaak een wissel van zangers en muzikanten moest gebeuren. In totaal hebben er die avond meer dan 40 verschillende zangers/muzikanten op het podium gestaan wat het concert ook zo uniek maakte. Ik vond het in ieder geval een schitterend concert waarin het ene hoogtepunt (en nostalgisch moment) op het andere volgde , enkel spijtig dat vele nummers wat ingekort werden, anderzijds wel begrijpelijk gezien het gevulde programma. Er zijn natuurlijk nog minstens 50 andere nummers die ik die avond ook graag had gehoord maar men is er wat mij betreft toch heel goed in geslaagd op 4 uur tijd een heel mooi overzicht te brengen van 50 jaar Congolese muziek en de rumba in al zijn facetten te presenteren. Ik hoop dat dit vele Belgen die aanwezig waren zal aanzetten om de ongelooflijke rijkdom van de Congolese muziek te beginnen ontdekken. Bozar wil in ieder geval in de toekomst verder aandacht blijven besteden aan de Congolese muziek wat ik ten zeerste toejuich.
BeantwoordenVerwijderenHier kan je verschillende fragmenten van het concert bekijken :
BeantwoordenVerwijderenhttp://www.congobilili.com/?p=1227
http://www.congobilili.com/?p=1232
@ Frank, bedankt voor de filmpjes en de uitgebreide feedback over dit toch wel speciale evenement. Ik ben blij dat ik via jou kan beschikken over de uitgebreide setlist (je bent beslist een grotere kenner dan ikzelf) en zal een aantal van de vermelde nummers zeker aandachtiger gaan beluisteren. Groetjes
BeantwoordenVerwijderen