Amparo Cortés @ De Roma (Antwerpen)

Flamenco is een wereldmuziekgenre waarvan ik ootmoedig moet toegeven dat ik het tot nu toe nauwelijks gevolgd heb. Een serieus gemis volgens enkele vrienden en fervente wereldmuziekliefhebbers uit mijn kennissenkring.

De flamencozangeres Amparo Cortés werd geboren in Sevilla maar woont al sinds haar zestiende in België. Als je de biografie op haar website erop naleest, wordt meteen duidelijk dat het hier om een echte volbloed gitana gaat met een indrukwekkende 'stamboom’, waarin een heleboel gerenommeerde zangers, zangeressen en gitaristen figureren. In 1978 maakt ze kennis met Wannes Van de Velde, haar ‘companero’ met wie ze vervolgens jarenlang regelmatig samenwerkt. Het repertoire van Amparo Cortés bestaat voor het grootste deel uit eigen (autobiografische) teksten, die vaak handelen over liefde, eenzaamheid, heimwee en de dood. Drie cd's zijn beschikbaar, waarvan de laatste ondertussen al dateert van 2005. In 2003 verscheen Met een lint vol jasmijnen, een bloemlezing van haar teksten met Nederlandse vertaling door Wannes Van de Velde.

Gisteren in De Roma  deelde Amparo Cortés het podium met haar zoon José Cortés (gitaar) en Miguel Munoz (dans). Ze stak dadelijk van wal met een eerbetoon aan Wannes Van de Velde. Zelf ben ik het Spaans niet machtig, vandaar dat ik weinig heb opgestoken van de bindteksten. Wel heb ik begrepen dat er een ‘tango’ tussenzat. Nu weet ik meteen dat dit een specifiek genre binnen de flamenco is, net zoals bijvoorbeeld 'siguiriyas', 'bulerías' en 'soleares'.

Ik heb van dit optreden genoten. Amparo zingt heel doorleefd (ook af en toe zonder micro) en de sobere begeleiding met enkel gitaar en handgeklap (palmas) maakt het allemaal nog passioneler en intenser. De danser (hoewel schitterend) steelde volgens mij wel iets te vaak de show. Het mooiste stuk vond ik de heel rustige ode aan Amparo’s moeder. Ik heb mij laten vertellen dat de meeste liedjes voor de pauze uit de drie cd’s afkomstig waren. Het tweede deel bestond daarentegen vooral uit nieuwe nummers. ‘Ze zijn niet af, maar als ik ze vanavond niet speel, speel ik ze nooit’ vertelde Amparo spontaan en ze voegde er meteen aan toe dat het concert aanvoelde als een huiselijke familiebijeenkomst. (Met dank aan Jan L. voor de ‘vrije’ vertaling).