De in België geboren zangeres met Marokkaans/Egyptische roots, Natacha Atlas, was in de nineties even ‘hot’ omwille van haar bijdrage aan het baanbrekende Britse collectief Transglobal Underground. De hippe electro-dancebeats kregen, gekruid met haar Arabische vocalen, het spannende label world fusion of ethnotechno opgeplakt. De stem van Natacha Atlas betekende samen met die van raïkoning Khaled een eerste voorzichtige kennismaking met Arabische muziek voor vele jonge Westerse oren, incluis die van mezelf. Op haar soloalbums zette Natacha Atlas haar exploratie van Westerse dance met Arabische buikdansritmes nog enkele jaren verder, waarbij ze alsmaar vaker ook klassiekere thema’s binnensmokkelde in de totaalsound. In die periode zong ze ook enkele, niet altijd even kwaliteitsvolle covers van popklassiekers en Franse chansons. Het verlangen naar een echt klassiek Arabisch album werd in 2008 ingelost met de prachtige cd Ana Hina. Op dit album laat Natacha Atlas de vette beats voor wat ze zijn en omringt ze zich met echte topmuzikanten (het Mazeeka ensemble). De cd bevat naast knappe nieuwe nummers vooral enkele frisse, geslaagde interpretaties uit het repertoire van de Libanese zangeres Fairuz. Met het Mazeeka ensemble schitterde Natacha Atlas vorig jaar nog op Sfinks. De nieuwe cd Mounqaliba ('in een staat van omkering') is nog ambitieuzer. Inhoudelijk liet Natacha Atlas zich inspireren door de teksten van Rabindranath Tagore. De klassieke Arabische muziek (met een twintigkoppig Turks ensemble) wordt deze keer vermengd met jazz en avant-garde, waar de Britse pianiste Zoe Rahman deels verantwoordelijk voor is. Voeg bij dit alles een bed van ambient soundscapes en een loodzware ondertoon. Het resultaat is een bevreemdende luisterervaring met naast bloedmooie songs zoals 'Muwashah Ozkourini' en 'Makaan' ook prekerige intermezzo’s, die bij een tweede luisterbeurt gaan vervelen. De frisse speelsheid is volledig verdwenen, met het vlotte 'Taalet' als eenzame uitzondering.
Gisteren trad Natacha Atlas op in het Zuiderpershuis. Het concert kaderde in het festival Moussem. La Atlas werd opnieuw omringd door kwaliteitsmuzikanten, waaronder haar partner, de Brits-Egyptische violist en arrangeur Samy Bishai, die het geheel dirigeerde. Ook op haar stem viel niets af te dingen. Het begon allemaal heel sterk en subtiel met goed uitgebalanceerde versies van 'La Teetab Alayi', 'Makaan' en 'Muwashah Ozkourini'. Ook toen het concert evolueerde naar een meer experimentele, jazzy mood met o.a. 'Black is the colour' bleef het uitermate boeiend. Enthousiaste reacties van het publiek volgden op zwierig gebrachte interpretaties van ‘Mon amie la Rose’ (Françoise Hardy) en vooral 'La Shou El Haki' (Fairuz). Deze liedjes werden wel lichtjes ontsierd door de voorgeprogrammeerde beats uit Samy Bishai’s laptop, die niet bepaald voor een meerwaarde zorgden en de muzikanten zelfs af en toe uit balans brachten. Bij ‘Batkallim’ werkte dit nog redelijk, maar ‘Taalet’ ging helemaal de mist in. Spijtig! Ook de voorstelling van de muzikanten tijdens afsluiter ‘Hayati Inta’ was inspiratieloos en veel te langdradig. Tenslotte kregen we in de korte bisronde een herneming van 'La Shou El Haki' , waardoor we alles bij elkaar toch een beetje op onze honger bleven zitten. Omwille van deze schoonheidsfoutjes krijgt dit optreden van mij slechts een zeven op tien. Natacha Atlas, het blijft een eigenzinnige dame!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten