Onder de naam Hijaz werkt de Tunesische udspeler Moufadhel Adhoum -bij mij vooral bekend omwille van zijn samenwerking met zangeres Ghalia Benali - sinds 2004 samen met de Grieks-Belgische pianist Niko Deman. Een vreemde dialoog tussen het grootste instrument van de Westerse muziektraditie en het snaarinstrument dat symbool staat voor het Midden-Oosten. Maar ondersteund door de Marokkaanse percussionist Azzedine Jazouli, de Belgische jazzdrummer Chryster Aerts en bassist Vincent Noiret creëren ze een wondermooi klankenweefsel. De Armeense dudukspeler Vardan Hovanissian voegt hier de nodige melancholie aan toe met als eerste resultaat het intrigerende album Dunes (2008).
Goed nieuws is dat de nieuwe cd Chemsi nog beter klinkt dankzij een gevarieerder klankpalet en pittiger ritmes. Chemsi overtuigt echter in de eerste plaats door de bezieling waarmee de muzikanten zich deze keer tot de luisteraar richten. De ud en de piano bieden een stevig fundament. Moufadhel Adhoum mocht wat mij betreft iets minder bescheiden zijn, zijn ud beweegt zich zelden op de voorgrond, terwijl ik net hem zo ontzettend graag hoor spelen! Drie gastmuzikanten leveren een onmiskenbare meerwaarde. De ney van Houssem Ben El Khadi fungeert als welkome aanvulling op de duduk, het zijn deze twee instrumenten waaruit de warmste, weemoedige melodieën tevoorschijn getoverd worden. De complexe ritmes die Indiër Prabhu Edouard op de tabla produceert dagen de andere muzikanten uit tot verrassende wendingen. De passie is gereserveerd voor de viool van de ongelooflijke Tcha Limberger. Wat een talent! Gypsy jazz, Hongaarse zigeunermuziek, Balkan, we wisten al dat hij het allemaal in de vingers heeft, maar dat hij ook in het bijzondere crossover verhaal van Hijaz zo sterk uit de hoek zou komen, had ik niet durven dromen.
Opener ‘Hems’ gaat met een geheimzinnige fluistering van start en groeit via een knappe opbouw en mooie melodie langzaam naar een voorzichtige climax. Wel heel jazzy! In ‘Sidi Bou Said’ schept elke muzikant zijn eigen sfeer in een Oriëntaals ‘latin’ bedje, waarvoor de piano van Niko Deman borg staat. De ingewikkelde ritmiek van ‘Leaving Adana’ is verrassend genoeg niet afkomstig van de tabla. Het is Azzedine Jazouli die de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de moeilijke ritmische constructie. Wanneer naar het einde toe even een zekere mate van oeverloosheid om de hoek loert, duikt Tcha Limberger plots op met zijn viool en voegt een dikke brok doorleefde emotie toe aan deze voor de rest nogal bestudeerde compositie. Ook tijdens het epische ‘Ila Sadiqui’ (over vriendschap) is het dezelfde Tcha die voor de zinderende apotheose zorgt in het laatste snelle deeltje. Bij ‘Hafla’ roept de pianostijl vage echo’s op van Maurice El Medioni. ‘Meltemia’ betekent voor de Grieken zoiets als de ‘Mistral’ voor de Fransen. De wind waait je letterlijk tegemoet in dit mysterieuze stuk muziek, waarbij de glansrol ditmaal toekomt aan Vardan Hovanissian met zijn duduk. Een troef van Hijaz is dat alle muzikanten evenwichtig aan bod komen, niemand domineert of laat gratuite kunstjes zien, alles staat ten dienste van het geheel. Het slotnummer Chemsi vat wat dat betreft mooi samen waar Hijaz voor staat!
De albums van Hijaz zijn niet geschikt om eventjes snel te beluisteren. Ook kan je er moeilijk een feestje op bouwen. Het best komt deze muziek tot zijn recht tijdens een intensieve luisterbeurt, liefst in de zetel met de ogen toe, op reis vertrekken met je hoofd, iets dergelijks…Of maak Hijaz live mee! Hierbij hun concertagenda. Beluister ‘dunes’ en ‘chemsi’ via www.zephyrusvzw.be.
Myspace Hijaz
Geen opmerkingen:
Een reactie posten