Stef Kamil Carlens, frontman van de bekende rockgroep Zita Swoon, reisde vorig jaar onder impuls van het Zuiderpershuis enkele keren af naar Burkina Faso. Ibrahim Diallo, artistiek directeur van het Cultureel Centrum Le Grenier Culturel, was zijn gids ter plaatse. Dat centrum ligt in Fada N’Gourma, aan de grens met Togo, Benin en Nigeria en er bestaat al jarenlang een samenwerking met het Zuiderpershuis. Artiesten krijgen er ondersteuning en worden gestimuleerd tot culturele creativiteit en vernieuwing. In Bobo-Dioulasso ontmoette Stef Kamil Carlens balafonspeler Mamadou Diabaté Kibié en zangeres Awa Démé. Beiden werkten o.a. samen met Adama Drame, een djembegrootmeester waarmee het Zuiderpershuis in het verleden een aantal projecten uitwerkte. Stef Kamil Carlens’ wortels liggen in de Amerikaanse en Europese blues. De Burkinezen zijn verankerd in de Mandingue, de traditionele muziek van West-Afrika. Muzikale woordkunstenaars (griots) waken erover dat orale tradities niet verloren gaan, ze zijn het muzikale geheugen van West-Afrika. Vaak spreekt men bij dit genre van de Afrikaanse bluestraditie.
Het klikte meteen, ze gingen op zoek naar gemeenschappelijke invalshoeken en componeerden samen een aantal nieuwe nummers voor dit project, dat als titel Wait for me meekreeg. Nu moet ik bekennen dat mijn wenkbrauwen op voorhand gaan fronsen bij goedbedoelde samenwerkingen tussen artiesten die vanuit totaal verschillende muzikale tradities moeten vertrekken, vooral als ze opgezet worden ‘in opdracht’ van een subsidiërende overheid. Zelden leiden dergelijke projecten tot bevredigende resultaten. Ofwel klinkt het te geforceerd, ‘als een tang op een varken’ om het oneerbiedig uit te drukken. Een andere optie is dat de artiesten gewoon om beurt hun ding doen en er eigenlijk van kruisbestuivingen tussen genres geen sprake is. Als fan van het eerste uur, was ik heel benieuwd wat Stef Kamil Carlens ervan terecht zou brengen. Met de Zita Swoon Group (vroeger gewoon Zita Swoon) stond hij tot nu toe altijd al garant voor kwaliteit en de groep ontpopte zich door de jaren heen tot een sterk los-vast collectief, niet bang om regelmatig nieuwe artistieke wegen in te slaan.
Wait for me is publieksklaar en het Zuiderpershuis vier opeenvolgende avonden uitverkocht! Op vrijdag 13 mei zaten we op de eerste rij. De groep bestond uit Stef Kamil Carlens (zang en gitaren), Awa Démé (zang), Mamadou Diabaté Kibié (balafon), Kapinga Gysel (zang, harmonium, melodica en glockenspiel), Simon Pleysier (akoestische gitaar en banjo), Amel Serra Garcia ( percussie), Karen Willems (cocktail drum) en Christophe Albertijn (bas en akoestische gitaar).
In de rustige instrumentale opener 'Momo le magnifique' (hier te bekijken in een filmpje, opgenomen in Burkina Faso) horen we vooral vintage Zita Swoon. Stef Kamil in de weer met zijn bluesy pedal steel gitaar, fijntjes ingekleurd door percussie met de balafon van Mamadou als licht exotische toets. Gewoon mooi, maar niet verrassend. Na nog een instrumental betreedt Awa Démé het podium en geeft de groep meteen drie absolute hoogtepunten prijs. Eerst het swingende ‘Sababou’, waarin de heftige vocalen in American rootsstijl van Stef Kamil krachtig samenvloeien met de declamerende vocale stijl van Awa. Toch iets meer Zita Swoon dan mandingue in tegenstelling tot het nog sterkere ‘A Ni Baara’ (over gedwongen migratie), waarin de stem van Awa pas echt de kans krijgt om voluit te schitteren. Een topnummer dat je niet meer loslaat als je het één keer gehoord hebt. Het beklijvende ‘Allah Nomadie’ is pure mandingue met naast een alweer sublieme Awa ook meer ruimte om de balafon meer naar voor te halen. De rol van Stef Kamil en zijn groep bestaat hier uit niet meer dan wat sobere, respectvolle ondersteuning.Vanaf hier is het concert voor mij al geslaagd. Daarna wordt het moeilijker om titels te identificeren. Het zijn immers stuk voor stuk nieuwe songs, die ik voor de allereerste keer hoor en niet meer heb kunnen herbeluisteren, want er is nog geen cd van ‘wait for me’ op de markt. ‘Taare’ is mij bijgebleven als opnieuw een opvallende prestatie van Awa Déwé en geslaagde fusie. ‘Tasuma-Jii' (water-vuur) springt er ook letterlijk uit, heel eclectisch en barok. Het nummer breekt een lans om minder bossen te verbranden en minder bomen te kappen. Het heeft iets weg van vier knappe nummers in totaal verschillende stijlen, losjes aan elkaar gesmeed. Tijdens het schreeuwerige refrein gaat het voor mij een beetje de mist in, te trendy. Ik zag al beelden voor mij van een ‘jumpend’ festivalpubliek. Waarschijnlijk moet ik dit nummer nog enkele keren horen, het is mogelijk dat het nog niet helemaal op punt staat. De cd zou pas voor 2012 zijn, in tussentijd kan het project nog groeien met nieuwe songs of hier en daar bijgestuurd worden.
Tijdens de bisronde staat Awa Démé even helemaal alleen op het podium en zingt het bloedstollend mooie ‘Bado Bade’. Er volgt nog een voorzichtig dansje in ‘soukous’ stijl en met ‘teach me’, een laatste kruisbestuiving, trekt de groep een streep onder een alles bij elkaar zeer hoogstaand concert.
‘Wait for me’ is niet alleen een verdienstelijk project, maar het optreden bewijst dat je bij Stef Kamil Carlens en zijn groep aan het juiste adres bent voor boeiende, spannende muziek en dat ze zo goed als perfect aanvoelen waar hun muzikale grenzen liggen en hoe ermee om te gaan. Respect!
De kalender van 'Wait for me'.
Cobra-TV trok naar de repetitieruimte van Zita Swoon Group in Hoboken om er met Stef Kamil Carlens over 'Wait for me' te spreken. Dat interview is te bekijken via deze link. Hieronder kan je filmpjes bekijken van ‘A Ni Baara’ en ‘Sababou’ tijdens repetities in Burkina Faso.
Wait For Me * Sababu from Zita Swoon Group on Vimeo.
Wait For Me * A Ni Baara from Zita Swoon Group on Vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten