‘Vozes do Silêncio‘ van Quatro Ventos

'Fado...het geluk waaraan men lijdt, het verdriet dat men geniet.’

Dat er ook in Nederland fado gemaakt wordt, wisten we al. Denk bijvoorbeeld maar aan Fernando Lameirinhas. Maar er is ook Quatro Ventos, een ensemble waarin fadisto Emanuel Pessanha centraal staat. Deze zanger/gitarist is afkomstig van het eiland São Miguel (Azoren). De groep bestaat verder uit Wout Pennings (Portugese en andere gitaren), Aili Deiwiks (viool en piano), Lucien Matheeuwsen (contrabas) en Norbert Leurs (contrabas). Vozes do Silêncio (Coast to Coast, 2006) is hun vijfde album en voor mij een eerste kennismaking met een groep die toch al vijftien jaar aan de weg timmert.

‘Vozes do Silêncio’ opent vertrouwd met Dor repartida, bekend dankzij een beklijvende interpretatie door Camané. Met de versie van Emanuel Pessanha is op zich niets mis. Zijn stembereik is beperkter, maar in het timbre zit wel de juiste dosis onderkoelde emotie. Het knappe gitaarspel van Wout Pennings valt meteen op en blijft de hele cd op een hoog niveau. De rest van de muzikanten leveren ook prima werk af. Ik moet er wel even bij vermelden dat Bob Wisselink, die contrabas speelt op het album en instond voor een aantal composities ondertussen geen deel meer uitmaakt van Quatro Ventos. De cd bevat nog enkele nummers in traditionele fadostijl en die stukken kunnen mij het meest bekoren. Zo zijn er bijvoorbeeld Pode lá ser  (beluister hier de originele versie door Mafalda Arnauth),  fado retrato en 'fado corrido de Coimbra'. Daarnaast zijn de sterke eigen composities ‘Distâncias’ en ‘Abril cravos mil’ eerder verstilde ballads in singer-songwriter stijl. Mooi, maar tegelijk wat braafjes. Dat geldt ook voor 'Diz-me que não é assim’, oorspronkelijk een liedje van Frank Boeijen. Op de titelsong zingt Iain Matthews (Fairport Convention) mee. Niet mijn ding, te bombastisch.

Quatro Ventos is ongetwijfeld een groep die je vooral live aan het werk moet zien om ze op de juiste manier te kunnen waarderen. Liefst unplugged bovendien, want als er iets is dat mij op deze cd stoort is het de ‘cleane’, vlakke productie plus de toevoeging van zeemzoete strijkersarrangementen. Hoe verdienstelijk en sympathiek ook, alles kabbelt rustig en gelijkmatig voort, hier en daar een verrassende wending zou welkom geweest zijn. Dergelijke delicate, emotionele muziek laat zich kortom een stuk beter smaken in een ruwere verpakking. Beluister hieronder ‘Dor repartida’, ‘fado retrato’ en ‘pode lá ser’.

Discografie van Quatro Ventos