We waren opgetogen toen we enkele maanden geleden vernamen dat de Argentijnse zangeres Barbara Luna zou optreden in Art Base. Precies tien jaar geleden liet zij een enorme indruk na met haar album India Morena (2001). In 2002 zagen we haar daarmee aan het werk in het Zuiderpershuis (Antwerpen) n.a.v. het festival Voix de Femmes. Op 'India Morena' staan allemaal sterke composities, voorzien van sprankelend frisse arrangementen. Het geheel baadt in een Andes sausje met o.a. fluit, viool en heerlijke Afro-latin percussie. Na die prachtplaat hoorden we jaren niets meer van Barbara Luna. Ze bracht met Somos (2005) en Ruta Tres (2009) nochtans nog twee aardige albums uit, maar daar kwamen we pas recent bij toeval achter. Barbara Luna zou je muzikaal kunnen omschrijven als een singer-songwriter op zijn Argentijns. Ze schrijft luisterliedjes die thuishoren in de Latijns-Amerikaanse Milonga traditie. Dat is een ritme waaruit later de tango voortkwam en dat daarnaast decennialang verrijkt werd met invloeden van Indiaanse muziek (de Andes), Europese melodieën en Afrikaanse ritmes.
Op vrijdag 7 oktober trad Barbara Luna op in Art Base. Voor de gelegenheid had ze geen muzikanten bij, maar deed ze het helemaal op eigen houtje, met haar gitaar (en haar hondje!). Het was even afwachten of het repertoire van Barbara Luna voldoende variatie biedt om een soloconcert twee uur lang boeiend te houden. Wat meteen opviel is dat deze artieste het niet moet hebben van opmerkelijk gitaarspel, de gitaar dient puur als ondersteuning. Barbara Luna's belangrijkste troeven zijn haar warme stem en vooral de intensiteit waarmee ze haar liedjes vertolkt. De focus lag op songs uit het laatste album ‘Ruta Tres’. Vlotte deuntjes zoals het hitgevoelige Amanece en het ijzersterke ‘Una Noche Mas’ werden afgewisseld met rustige (mid tempo) nummers zoals ‘Alas’ en Me Vuelvo, die veel gevoel voor drama meekregen, maar van overacting was gelukkig nergens sprake. Het mooiste vond ik de interpretatie van Rosas Secas, een indringende ballad uit ‘India Morena’. Barbara Luna had geen probleem om het publiek op haar hand te krijgen, er werd zelfs even meegezongen tijdens ‘En la Habana’ en Vuelve Mi Amor (het enige nummer uit ‘Somos’ dat de set haalde). Barbara Luna woont in Frankrijk, op ‘Ruta Tres’ staan enkele liedjes met Franse tekstflarden waarvan ‘Como je fais’ een geslaagd voorbeeld is. Barbara droeg ook een ontroerend (nieuw?) liedje op aan haar moeder ('Madre, amiga infinita mujer'). Daarnaast fungeerde haar mooie versie van Alfonsina y el Mar - over dromen, droefheid, hoop en al wat we als mens zijn - als hommage aan Mercedes Sosa. Tijdens de bisronde mocht India Morena vanzelfsprekend niet ontbreken.
Alles bij elkaar genoten we van een geslaagd soloconcert. Barbara Luna is gezegend met een energieke podiumuitstraling en het is moedig dat zij haar composities in deze uitgeklede vorm voor een publiek durft presenteren. Toch moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik de fijne arrangementen miste, die sommige van haar beste liedjes nodig hebben om ze boven de middelmaat te doen uitstijgen. Bekijk hieronder ‘Vuelve Mi Amor’ en ‘India Morena’ uit een gelijkaardig soloconcert dat Barbara Luna een week eerder gaf in het ‘Maison de l’Amerique Latine’ (Parijs), plus ter vergelijking een live versie van ‘India Morena' met groep en een videoclip van 'Amanece'.
Barbara Luna website
Barbara Luna discografie
Barbara Luna myspace
Geen opmerkingen:
Een reactie posten