Startpagina1 111111111111 Zaalconcerten 111111111 Zomerfestivals 11111111111 Luistertips 11111111111 Concertagenda 1111 11111111111 E-mail



zaterdag 3 maart 2012

Muziek en dans uit Myanmar @ Zuiderpershuis (Antwerpen)


Muziek uit het Aziatische land Myanmar (vroeger ‘Birma’) krijgen we in onze contreien zo goed als nooit te horen. Een bij toeval ontdekte, nogal ‘weirde’ compilatie bij het eclectische Amerikaanse label Sublime Frequencies gold voor mij tot nu toe als enige aanknopingspunt.

Op donderdag 1 maart maakten we kennis met muziek en dans van het Birmaanse hof in het Zuiderpershuis. De twintigjarige Aye Su Kyaw stond centraal met haar Saung Gauk. Dat is een bootvormige harp, die beschouwd wordt als het nationale instrument van Myanmar. Als telg uit een muzikale dynastie kreeg Aye Su Kyaw de traditionele muziek van haar land met de paplepel ingegoten. Zij is de dochter van Mu Mu Thein, naar ik mij heb laten vertellen een heel vermaarde harpspeelster. Tijdens dit concert werd zij begeleid door twee muzikanten op Chhing (vingercimbaaltjes) en Pat waing (trommels). Twee gracieuze dansers in prachtige traditionele gewaden vormden de kers op de taart.

We kunnen zonder overdrijven spreken van een bevreemdende concertervaring. Een wervelend, nerveus spel met veel versnellingen en vertragingen, waarin we af en toe een vleugje India ontwaren, maar verder ieder referentiekader missen. Omdat we deze rituele muziek nergens mee kunnen vergelijken is het onmogelijk te zeggen of we in dit geval van een goed concert in het genre mogen spreken. In het begin is het wennen, vooral aan het ritme, dat we maar niet beet lijken te krijgen. In de subtiele begeleiding van de dans wordt wel duidelijk dat de trommelaar er zeker niet op los klopt, maar integendeel heel virtuoos het ritme dicteert. Moeilijk te volgen voor Westerse oren, maar o zo mooi om te zien.

Dat poppenspel onlosmakelijk verbonden is met de hofmuziek uit Birma kan je merken aan de manier van dansen. Sierlijke en hoekige bewegingen vloeien naadloos in elkaar over en net als in Indiase dans heeft elke minuscule beweging zijn eigen (voor ons) raadselachtige betekenis. Aye Su Kyaw bespeelt niet alleen de Saung Gauk,  ze zingt ook. Kinderlijk speels, lieflijk maar een beetje monotoon. Het is danseres Khin Sanda Win die ons onverwacht verrast met sprankelende, expressieve vocalen tijdens een opvallend sensueel liedje dat wat weg heeft van Chinese opera. Dit stuk en de erbij horende ondeugende dans vormen voor mij het hoogtepunt van dit intrigerend concert.

Audio en video van de artiesten is nauwelijks te vinden, enkel deze korte soundclip.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten