Gisteren onze eerste festivalervaring van dit seizoen opgedaan tijdens Afro-Latino in Opitter. Het begon allemaal heel gezapig. Nadat de deuren omstreeks 12.45 uur opengingen (met maar liefst 45 minuten vertraging!) gingen we van start met een terreinverkenning en een bescheiden exotische lunch. Het festival kwam maar langzaam op gang. Tijdens het concert van Blick Bassy (15.00 uur), een beloftevolle jonge stem uit Kameroen, stonden we een tijdje helemaal alleen voor het podium. Dit bevestigde meteen onze indruk dat het publiek hier blijkbaar niet echt voor de muziek komt. Nochtans was het een prikkelende kennismaking. Mooie, fijn gearrangeerde songs, prachtig gitaarwerk. Beslist de moeite om even te komen beluisteren. Van deze Blick Bassy gaan we in de nabije toekomst beslist nog meer horen. Volgende zaterdag zien we hem trouwens al terug op het Afrikafestival in Hertme.
Het eerste hoogtepunt kwam een uur later met de Rotterdamse band Mdungu. Stomende afrobeat, hartverwarmende mbalax, een gastzanger uit Gambia die maar liefst 2 X voor kippevel zorgde, een jonge gitarist die met zijn magisch spel de sound van de legendarische vroege Rail Band met succes weer tot leven wist te brengen. Nostalgie troef dus, want ook de sfeer van de African Jazz pioneers (Zuid-Afrika) kwam even langs tijdens één van hun songs. Mdungu: een ware ontdekking! Hieronder kan je ze bewonderen tijdens hun doortocht op Dunya in Rotterdam!
Oumou Sangare loste vervolgens de hooggespannen verwachtingen in met een pittige set, met vooral nummers uit haar laatste album Seya. Voordien was zij even kort te bewonderen tijdens een akoestisch intermezzo in de Mixed media lounge, genoemd naar het wereldmuziektijdschrift Mixed. Maar weer moet ik erbij opmerken dat het zelfs voor deze wereldster niet bepaald storm liep in de (toch niet grote) concerttent.
Na Oumou was het wat mij betreft voor zes uren gedaan met de pret. De salsa van La Excelencia kon dankzij het vakmanschap en het enthoesiaste spel nog enigszins bekoren, maar voor de rest was er enkel zwakke mestizo, holle reggaeton en saaie ska te horen. Het ultieme dieptepunt voor de aanwezige muziekliefhebber was Kymani Marley, als zoon van zijn beroemde vader tot headliner gebombardeerd. Een bombardement was het inderdaad, maar dan van slechte smaak! Maar goed dat de cocktailbar soelaas bracht. Om 1 uur ’s nachts zorgde Seun Kuti gelukkig voor een opzwepende set, alhoewel hij tijdens dit concert minder op dreef was dan enkele jaren geleden op sfinks. Muzikaal en visueel heel sterk allemaal, ook dankzij de sterke groep Egypt 80 (de begeleidingsgroep van zijn beroemde vader Fela!). De marathonsongs gingen op geen enkel moment vervelen, je kan bij zo veel energie ook niet stil blijven staan! Om 3 uur trokken we moe en toch nog voldaan huiswaarts.
Volgende afspraak: het Afrikafestival in Hertme (Nl) op 27 en 28 juni.
Het eerste hoogtepunt kwam een uur later met de Rotterdamse band Mdungu. Stomende afrobeat, hartverwarmende mbalax, een gastzanger uit Gambia die maar liefst 2 X voor kippevel zorgde, een jonge gitarist die met zijn magisch spel de sound van de legendarische vroege Rail Band met succes weer tot leven wist te brengen. Nostalgie troef dus, want ook de sfeer van de African Jazz pioneers (Zuid-Afrika) kwam even langs tijdens één van hun songs. Mdungu: een ware ontdekking! Hieronder kan je ze bewonderen tijdens hun doortocht op Dunya in Rotterdam!
Oumou Sangare loste vervolgens de hooggespannen verwachtingen in met een pittige set, met vooral nummers uit haar laatste album Seya. Voordien was zij even kort te bewonderen tijdens een akoestisch intermezzo in de Mixed media lounge, genoemd naar het wereldmuziektijdschrift Mixed. Maar weer moet ik erbij opmerken dat het zelfs voor deze wereldster niet bepaald storm liep in de (toch niet grote) concerttent.
Na Oumou was het wat mij betreft voor zes uren gedaan met de pret. De salsa van La Excelencia kon dankzij het vakmanschap en het enthoesiaste spel nog enigszins bekoren, maar voor de rest was er enkel zwakke mestizo, holle reggaeton en saaie ska te horen. Het ultieme dieptepunt voor de aanwezige muziekliefhebber was Kymani Marley, als zoon van zijn beroemde vader tot headliner gebombardeerd. Een bombardement was het inderdaad, maar dan van slechte smaak! Maar goed dat de cocktailbar soelaas bracht. Om 1 uur ’s nachts zorgde Seun Kuti gelukkig voor een opzwepende set, alhoewel hij tijdens dit concert minder op dreef was dan enkele jaren geleden op sfinks. Muzikaal en visueel heel sterk allemaal, ook dankzij de sterke groep Egypt 80 (de begeleidingsgroep van zijn beroemde vader Fela!). De marathonsongs gingen op geen enkel moment vervelen, je kan bij zo veel energie ook niet stil blijven staan! Om 3 uur trokken we moe en toch nog voldaan huiswaarts.
Volgende afspraak: het Afrikafestival in Hertme (Nl) op 27 en 28 juni.
Je hebt nogal een kortzichtige kijk op Afro-Latino (enkel Afrikaans kan je bekoren). Er komen toch meerdere toppers, jaar na jaar en de sfeer is er nog puur. La Excelencia, Ojos de Brujo en Oscar d'Leon zijn Latin topartiesten. Op elk festival heb je geinteresseerden naast ongeinteresseerden... Daarom is het een festival...
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor je reactie. Ik weet wel niet wat je bedoelt met die pure sfeer. Het is inderdaad gezellig, okee. Maar ik ga toch in de eerste plaats voor de muziek. Oscar d'Leon en Ojos de Brujo zijn zeker toppers. Die waren er beiden op zondag, ik ben enkel zaterdag geweest. Het optreden van La Excelencia was okee, maar ook niet waaw! Afro-Latino is mij toch een beetje tegengevallen in vergelijking met andere 'wereldmuziek'festivals.Veel schoonheidsfoutjes, bijvoorbeeld slechte klank. Veel 'zatlappen' en een heel laag percentage muziekliefhebbers in vergelijking met andere festivals die ik frequenteer. Reggae is inderdaad niet mijn ding, ik ga trouwens al een tijdje niet meer naar Couleur Café, maar ik hou best van Latin-stijlen, maar niet de gladde commerciële varianten. Ben zelfs gek van de cataloog van Discos Fuentes (Colombia). Bachata, son, Lila Downs, .... noem maar op! Groetjes!
BeantwoordenVerwijderenMet pure sfeer bedoel ik dat je er nog kan doen wat je wil, super relaxed. Er is ruimte genoeg en als je begeesterd raakt door de muziek, kan je je helemaal laten gaan... Elders wordt men dan toch al snel raar aangekeken. Couleur Café, Sfinks en anderen zijn juist bij mij wat op de achtergrond geraakt omdat daar door "kenners" iets te veel gehyped wordt rond gewone bands, die best OK zijn, maar zeker niet bijzonder. Ze teren vooral op hun commerciele en mediatieke uitstraling of hun verleden.
BeantwoordenVerwijderenSlecht geluid ? Als gewezen geluidstechnicus kan ik je zeggen dat Afro-Latino zeker niet slechter was dan op andere gerenommeerde festivals. Ik heb voor het overige weinig tot geen minpunten opgemerkt, maar dat maakt iedereen voor zichzelf uit uiteraard... Tja, zatlappen, komt vaker voor aan het begin van de zomervakantie. Ik ga al jaren naar Afro-Latino en ik heb er nog nooit wat zien fout gaan, dus dat valt ook wel mee. Als Limburger ben ik gewoonweg blij dat ik voor top wereldmuziek niet meer persé naar Couleur Café, Antilliaanse of Sfinks moet. Al enkele jaren komen vrienden en kennissen van mij uit Gent, Brussel en Leuven naar Bree en ze zijn er niet meer weg te slaan. Dat wil toch wat zeggen, niet. Groeten... Music is the best
BeantwoordenVerwijderenokee, het was trouwens helemaal niet mijn bedoeling om Afro Latino af te breken. Couleur café is inderdaad veel drukker en nog commerciëler geworden, Antilliaanse is heel professioneel georganiseerd, maar wat eenzijdig voor mij, sfinks vind ik nog altijd het interessantst om ontdekkingen te doen, alhoewel de programmatie de laatste jaren (wrschl wegens budgettaire redenen) wat minder is dan vroeger. Maar je hoort er muziek uit alle windstreken, dus ook Arabisch, Aziatisch, Zigeuner, Grieks, Russisch enz... Het gezelligst vind ik het Afrikafestival in Hertme (Nl)omdat dat nog echt kleinschalig is, met slechts één podium en de programmatie gebeurt door een echte kenner die telkens wel een exclusiviteit binnehaalt. Afro-Latino is dus zeker okee, maar ik had allicht te hooggespannen verwachtingen. Het vele vuil op de weide overal, zelfs pas na de opening van de deuren op zaterdag, deed ook een beetje afbreuk aan de gezelligheid.
BeantwoordenVerwijderen