Lollywood: ondeugende psychedelica uit Pakistan

Naast Hollywood, Bollywood (Bombay-India) en Nollywood (Nigeria) bestaat er blijkbaar ook Lollywood. De L verwijst in dit geval naar Lahore, de hoofdstad van de provincie Punjab in Pakistan. In de seventies beschikte Pakistan niet alleen over cabarets, discotheken en nachtclubs waar de alcohol rijkelijk vloeide. Er waren ook moderne opnamestudio’s en nieuwe geluiden uit het Westen slopen binnen in het traditionele muzieklandschap. ‘Dekha jaye ga’ en 'Uf yeh beevian’ zijn twee films die opgenomen werden kort voordat Pakistan in 1977 omgeturnd werd tot een Islamitische Staat. De soundtracks van beide films zijn sinds kort verkrijgbaar op een cd, die uitgebracht werd door Finderskeepersrecords, een label dat zo te zien gespecialiseerd is in obscure psychedelica en eclectische geluiden uit de hele wereld, ook op vinyl. ‘The Sit-Com-Psych-Out!’ is de ondertitel van het album. Het eerste nummer ‘Too Bhi Phala Chum’ valt meteen met de deur in huis. Ruwe sound, pittige percussie, fussy gitaren en accordeon op een bed van psychedelica en leuke kitch effectjes met orgeltjes en synthesizer. Maar bovenal een knap gezongen sterke song! Hiervan moest ik al meteen even op adem komen. ‘Music’ is een instrumentaaltje dat van Chicha Libre uit Peru had kunnen komen. ‘Too Ney Kaha’ klinkt als een Jane Birkin op speed, uiterst ondeugend gezongen en gehijgd door Naheed Akhtar, de ‘playback’zangeres die instaat voor het leeuwendeel van de vocalen op beide soundtracks! ‘Dam Dam Mast Qalander’ ('The sound of Wonder') wordt gezongen door Ahmed Rushdi. De intro is geniaal, we horen een junglebeat die geen remix nodig heeft om te scoren op de dansvloer. Verderop mondt het nummer uit in grappige popcorneffecten, die opnieuw aan de Peruviaanse Chichastijl herinneren. The Sound of Wonder is overigens ook de titel van een eerder verschenen Lollywoodcompilatie bij hetzelfde label. In ‘Aesi Chalo Na’ horen we opnieuw de popcorneffectjes, accordeon en sprakelende arrangementen die het hele album door blijven verrassen. Opnieuw een heel sterke song, deze keer met een bhangraritme. In ‘Dilbar Dilbra’ zingt Naheed Akhtar als een extra stoute Nancy Sinatra, het ritme van ‘my boots are made for walking’ vermengd met vroege blondiepunk, op zijn oosters. Stijlen en instrumenten worden opnieuw door de mangel gehaald met een wonderlijk sensueel resultaat. Er passeert zelfs even een stukje vroege rap. En het blijft maar duren! In ‘Mera Mehbob Hai’ zitten invloeden van zigeunermuziek en Turkije (hoor ik daar een sazgitaar?). ‘Zinda Rahe’ is eigenlijk het enige nummer dat wat uit de toon valt. Het is namelijk een mooi, maar nogal braaf liedje in klassieke Bollywoodstijl, gezongen door Mehdi Hassan. Een beklijvend schijfje! Je kan hier fragmenten beluisteren!