Eind 2008 maakte ik kennis met de jonge Portugese groep Deolinda via hun debuutalbum Cançao ao lado.
We betreden de wereld van het fictieve personage Deolinda. Deze jonge vrouw woont samen met 2 katten en een goudvis op een appartementje in een buitenwijk van Lissabon. Deolinda houdt van de luchtige kant van het leven, maar is toch al oud genoeg om te beseffen dat het allemaal niet zo simpel is als het lijkt. Vanachter een gordijn observeert Deolinda het straatleven en haar bizarre buren, waaruit zij inspiratie put voor haar liedjes.
In het echt is het gitarist Pedro Da Silva Martins die verantwoordelijk is voor de muziek en teksten. Samen met Luis José Martins (gitaren), Zé Pedro Leitao (contrabas) en Ana Bacalhau (zang) brengt hij de merkwaardige wereld van Deolinda tot leven. Via Deezer kan je het eerste album integraal beluisteren.
Op de tweede cd Dois selos e um carimbo gaat het kwartet met succes verder op de ingeslagen weg. Dit album vind ik zo mogelijk nog beter dan hun eersteling: vinniger, speelser, levendiger, brutaler. Wat Deolinda klaarspeelt is ook echt niet van de poes. Geworteld in de fadotraditie, die in Portugal nog veel heilige huisjes kent, creëren zij een volledig nieuw muziekgenre: een mix van fado met invloeden uit o.a. klassieke muziek, Braziliaanse muziek, Spaanse stijlen, Congolese rumba en dit alles met een gedurfde punky attitude. De liedjes gaan over het Lissabon van vandaag en zitten vol humor, zelfspot en maatschappijkritiek. Het resultaat klinkt soepel en catchy, vol kleine knipoogjes. Kortom: pure pop in de beste betekenis van het woord. Als je deze liedjes één keer gehoord hebt, lijkt het alsof je ze altijd gekend hebt. Weinige artiesten slagen daarin. En het strafste is dat de muziek van Deolinda tegelijk even subtiel blijft als de allerbeste fado. Soms word je als luisteraar op het verkeerde been gezet met een weemoedig klinkend liedje, waarvan de tekst daarentegen één en al vrolijkheid is.
Gisteren tijdens hun concert in De Roma was het van de eerste tot de laatste noot genieten. Het spel van de muzikanten is om duimen en vingers van af te likken. Het vanzelfsprekende gemak en de soepelheid waarmee de vindingrijke arrangementen om de haverklap tevoorschijn getoverd worden is verbazingwekkend. Met Ana Bacalhau beschikken ze daarbij nog over een zangeres met veel charisma en podiumuitstraling. Muzikaal was dit een topconcert. De toeschouwers die het Portugees machtig zijn, kregen er de boeiende teksten als extraatje bij. Ana Bacalhou hield haar Engelse bindteksten gelukkig kort en to the point. Het is moeilijk om hoogtepunten te benoemen omdat er gewoon geen enkel minder nummer in de set zat! Het ging van macho’s (‘fado Toninho’) over opscheppers (‘patinho de borracha’), wereldverbeteraars (‘movimento perpetuo associativo’) tot de tuba (‘fon fon fon’) met tussendoor enkele breekbare nummers die aangekondigd werden als meer geënt op de echte fado, waaronder het sublieme ‘O fado nao e mau’. Hierin schitterde de stem van Ana Bacalhau als die van de beste fadista. ‘Quando janto em restaurantes’ sprong ertussen uit omwille van de kruidige, Mexicaanse accentjes. Een opvallend nummer is ook ‘A Problematica colocaçao de um mastro‘. Hierin wordt een andere Portugese traditie bezongen, namelijk de feesten ter ere van allerlei Heiligen, die er ieder jaar in juni plaatsvinden.
Superlatieven schieten te kort voor dit concert. Het zal zeker in mijn persoonlijke top 10 belanden op het eind van het jaar!
http://www.myspace.com/deolindalisboa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten