Reggae blijft dertig jaar na Bob Marley's dood nog altijd razend populair. Dat reggae als muziekgenre voortgesproten is uit Rocksteady en Ska was mij bekend, maar van Mento had ik tot voor kort nog nooit gehoord. Nochtans was 'Mento' tot de late jaren 40 de populaire dansmuziek van ruraal Jamaica en beleefde het in de jaren vijftig zijn 'golden age', samen met de Calypso-boom uit Trinidad. Bekende mentoliedjes werden in die tijd gemakshalve met calypso verward. Net als bij de calypso komen in mento Europese melodieën samen met Afrikaanse ritmes en ook de satirische teksten hebben beide genres gemeen. 78-toeren-platen uit die gouden periode kan je o.a. beluisteren op de compilatie Jamaica - Mento 1951-1958. Er kwam pas sleet op dit succes na de doorbraak van de radio op Jamaica. Vanaf dan werd de zwarte muziek uit de USA (o.a. Rhythm & Blues) populairder en uit die kruisbestuiving ontwikkelde zich in de steden de ska, rocksteady en reggae. Pioniers van de ska zoals Laurel Aitken verdienden hun sporen eerst met mento.
In 1986 richtte zanger/gitarist Lanford Gilzene Gilzene & the blue light mento band op, waarin de nu 82- jarige banjospeler Wesley Emanuel Balds ongetwijfeld de opvallendste figuur is. Het album Sweet Sweet Jamaica (2009) kon rekenen op jubelende recensies in de vakpers en dit vooral omwille van de ruwe, spontane sound.
Op donderdag 21 april streek deze groep neer in het Zuiderpershuis. Met enkel gitaar, lichte percussie, een rumbabox (een grote bas/duimpiano) en banjo ondersteunden ze hun simpele liedjes. De melodie en structuur van de mij voor de rest onbekende nummers deden me enkele keren denken aan het grappige shame and scandal in the family. Maar er passeerden ook heel bekende deunen zoals ‘come back Liza’ (een evergreen in de versie van Harry Belafonte, wiens topper the banana boat song trouwens ook een mento blijkt). Van wings of a dove namen Bob Marley and the Wailers in hun pre-reggae periode nog ooit een ska-versie op en als toemaatje werden we zelfs beloond met een mento interpretatie van Rivers of Babylon, de bijbelse klassieker van de The Melodians, in onze contreien beter gekend in de eurodisco verpakking van Boney M. Muzikaal klonk het allemaal niet geweldig hoogstaand, maar wel hartverwarmend en aanstekelijk in al zijn pretentieloze eenvoud. Vooral na de pauze kwam de groep echt op dreef en hadden ze nog uren kunnen doorgaan met hun feestelijke ‘mento party’.
Myspace
Geen opmerkingen:
Een reactie posten