Een klein kadertje in Songlines (nr. 75) maakte mij attent op het bestaan van the Cambodian Space Project. Op hun facebookpagina noemen ze zichzelf ‘a Cosmic cross-culture rendez vous featuring space trippers from various planets preparing a mission to beam its unique mix of space rock, surf, reggae, dub, Khmer surin, Cambodian rock psychedelica out-of-this-world’ and into another’. Droger gezegd gaat het simpelweg om enkele in Phnom Penh (Cambodja) verblijvende ‘Expat Aussies’ die o.l.v. gitarist Julien Poulson samen met enkele ‘locals’ een 9-koppig rockgroepje opgezet hebben. Net als de Amerikaanse band Dengue Fever concentreren ze zich op de rehabilitatie van Khmer klassiekers uit de jaren zestig en begin jaren zeventig. In die tijd kende Cambodja een bloeiende psychedelische rockscene met sterren zoals Sinn Sisamouth, Ros Sereysothea en Pan Ron. Over Dengue Fever en de achtergrond van deze muziek rapporteerde ik al enkele keren op deze blog (zie 1 en 2).
Hebben we hier te maken met copycats van Dengue Fever? Op het eerste zicht wel, want net als bij Dengue Fever gaat het om een Cambodjaanse zangeres, omringd door voornamelijk Westerse muzikanten. Ook hier horen we een hoop bewerkingen van oude Khmerklassiekers, zoals chom dop kae theav (New Years Eve), dop pram moi (I'm sixteen) en A go go, aanstekelijke popdeuntjes met weerhaakjes die oorspronkelijk gezongen werden door Ros Sereysothea, de 'golden voice of Phnom Penh'.
I've met my love, I'm unsatisfied en Dancing a go go komen uit het repertoire van Pan Ron, die andere Cambodjaanse popdiva uit vervlogen tijden. De laatste twee liedjes worden door the Cambodian Space Project tot vettige bluesrockers omgeturnd, inclusief mondharmonica.
Knyom mun sok jet te (I'm unsatisfied) / Pan Ron
Rom a go go / Pan Ron
The house of the rising sun kennen we natuurlijk dankzij the Animals, maar CSP baseert zich op de Khmerversie door Sinn Sisamouth, de Elvis van Cambodja.
Venus van Shocking Blue wordt voorzien van een een heel originele Khmer-aanpak, met gebruik van de Tro, een Cambodjaanse viool, bespeeld door gastmuzikant Yun Theara. Woman is een opvallend duet met Kong Nay, een meester op de Chapei (een traditionele Cambodjaanse gitaar).
Zangeres Srey Channthy moet qua stem en uitstraling zeker niet onderdoen voor Chom Nimol (Dengue Fever). Ze verrijkt het repertoire van de groep met sterke eigen songs in Khmer zoals If you go I go too, Tek thom big water, Have visa no have rice en broken flower.
'The Cambodian space project' tapt wel degelijk voor een stuk uit hetzelfde vaatje als Dengue Fever, maar ze pakken het muzikaal toch anders aan qua sound (instrumentarium) en nummers die exclusief gezongen worden in het Khmer. Het is afwachten welke richting ze verder zullen uitslaan, want in tegenstelling tot Dengue Fever, waarvan recent al een vijfde album (Cannibal Courtship) op de markt kwam, moet deze band nog bewijzen of ze ons over enkele jaren nog steeds kunnen boeien.
Na de EP I'm unsatisfied verschijnt binnen enkele weken een eerste cd, die verdeeld wordt door Rough Trade. Begin september treden ze op in Groot-Brittannië (End of the road festival). Laten we hopen dat ze ook de Benelux aandoen!
Je kan nummers beluisteren via myspace en soundcloud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten