Babacar Mbaye is een Senegalese muzikant die in België woont. Op zijn myspace klinkt hij zo veelbelovend dat we er geen probleem in zagen ons 160 km naar Gent te verplaatsen om hem op zaterdag 4 juni live te kunnen meemaken in De Centrale. Naast een groep muzikanten uit Senegal zouden enkele bekende gasten zoals Malick Pathé Sow en Wouter Vandenabeele hem in Gent vervoegen. Het mocht niet zijn wegens visa perikelen.
We lieten de ontgoocheling snel bezinken, want er stond nog een tweede concert op het programma. Bamako & Co is een gloednieuw project van Aurélie Dorzée. Deze violiste heeft al heel wat muzikale watertjes doorzwommen. We kennen haar vooral dankzij het trio Aurélia, waarin zij samenwerkt met Tom Theuns en Stephan Pougin. Op Sfinks (2006) kon ik hun eigenzinnige, emotionele verkenningstocht tussen klassieke muziek, jazz, avant-garde en folk best pruimen en dat geldt ook voor hun frisse debuut album Festina Lente. Aurélie Dorzée heeft een heel aparte manier van viool spelen, ik las ergens dat ze eerder speelt ‘met’ haar viool. Er verschenen nog enkele cd’s van Aurélia en nu gaat la Dorzée voor ‘Bamako & Co’ in zee met twee Malinese muzikanten, het resultaat van een ontmoeting in Mali, waar Ahmed Fofana een muziekstudio beheert. Aurélie speelt in dit trio naast viool ook trompetviool, een grappig instrument waarvan de klank soms een beetje doet denken aan die van de hoddu. Ahmed Fofana is te horen op Kamele n'goni (lijkt een beetje op een kora), gitaar en peulfluit. Ook hier geraakten de visa niet in orde, waardoor niet de oorspronkelijk aangekondigde Assaba Lagare instond voor ngoni en percussie, maar Dialimory Sissoko.
Het optreden maakte vooral duidelijk dat er nog veel werk is aan dit project, dat het m.a.w. nog in een premature fase zit. Aurélie domineert te veel met haar viool en experimentele composities en het samenspel tussen viool en de Afrikaanse instrumenten komt tijdens het grootste deel van de set geforceerd over. Het doet allemaal vooral nogal ‘arty farty’ aan, zeker als Aurélie aan het zingen slaakt, want op die momenten balanceert ze tussen wat nietszeggend neuriën en tenenkrullende stem acrobatietjes die ergens te situeren zijn tussen Iva Bittova en Chinese opera (vb. in ‘Delié’). Ook de bewerking van Slaap als een reus, een tekst van Paul van Ostaijen werkte niet. Soms was er een kort stukje muziek te horen waarin het samenspel wel in de plooi leek te vallen, zoals tijdens het eerste deel van ‘Fama’ (ben niet zeker van de titel) of een vlotte deun op het einde van de set, maar die leidde uiteindelijk ook nergens heen. Enkel het bisnummer kon me echt bekoren, maar dat was gewoon een typisch traditioneel bluesnummer in Malinese stijl. Ahmed Fofana bewees hiermee dat hij best mooi kan zingen en Aurélie drong zichzelf even niet naar voren, maar stelde zich mooi ten dienste door het liedje fijntjes in te kleuren met haar trompetviool.
Bamako & Co was dus geen hoogvlieger. Benieuwd of het project voldoende levensvatbaar zal blijken voor de geplande cd bij Homerecords.
Ahmed Fofana op myspace
De website van Aurélia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten