Kolokagni (AWM music) is het nieuwe album van Salimata Diabate, een zangeres uit Guinée-Conakry, die we nog kennen van haar vorige cd Djigui (2004). Semi akoestische Mandepop is het handelsmerk van deze 51-jarige Jeli Muso, de vrouwelijke evenknie van de Griot zoals er ook in buurland Mali en bij uitbreiding heel West-Afrika, om het voorzichtig uit te drukken, wel meer rondlopen. Deze artiesten worden als het ware bij erfopvolging tot het muzikantendom voorbestemd.
Salimata beschikt over de voor het genre typische, krachtige stem, waarmee zij haar teksten luidkeels declameert. Lofzangen op belangrijke personen en respect voor traditie draagt zij daarbij hoog in het vaandel, terwijl heikele maatschappelijke thema’s zoals straatkinderen of polygamie af en toe voorzichtig binnensluipen. Ook muzikaal moeten we bij Salimata niet veel nieuwlichterij verwachten. Zij kleurt netjes binnen de lijntjes van de herkenbare Mandepop formule uit Guinée, die vooral via het label Syllart (Ibrahim Sylla) sinds de jaren 90 op ons afgevuurd wordt, met artiesten zoals Sayon Camara, Fode Kouyate, Kerfala Kante of Oumou Dioubate, om er slechts enkele op te noemen. De arrangementen zijn grotendeels inwisselbaar, maar tegelijk bezitten de meeste van hun platen iets onweerstaanbaars, dankzij de heerlijke vrouwenkoortjes, de lekkere gitaartjes, het heldere balafongeluid en vooral aanstekelijke, swingende nummers met af en toe wat latininvloeden. Dus het werkt wel, ook op het leeuwendeel van de tracks die Salimata Diabate ons op Kolokagni serveert. Opener ‘Mariba’ werd geïnjecteerd met een vleugje salsa terwijl de opgewonden Mbalaxklanken in ‘Terre de Teranga’, inclusief onvermijdelijke ‘animateur’ het eerbetoon aan Salimata’s geboorteland Senegal extra in de verf zetten. Verder heeft Salimata voornamelijk vintage Mandepop van hoog niveau voor ons in petto op deze cd. Enkel ‘Kumakan Lakanda’ wordt een beetje ontsierd door gedateerde keyboards en in het bluesy Les Enfants komt daar naast irritante vocalen in het Engels ook nog eens een ongemeen gladde, bombastische productie bovenop, met een sound als resultaat die doet denken aan Soro (1987) van Salif Keita, maar dan slechter. Dit zijn echter kleine onvolkomenheden, want de rest is meer dan genietbaar, zoals afsluiter Union-Nationale, waarvan je hieronder de videoclip kan bekijken.
Website Salimata Diabate
Je kan de cd hier kopen of luisteren naar fragmenten van alle tracks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten