In het kader van het festival Voix de Femmes vond gisteren in het Zuiderpershuis een dubbelconcert plaats van Čači Vorba (Polen) en Nena Venetsanou (Griekenland).
Čači Vorba mocht de spits afbijten. Omdat deze Poolse groep rond de jonge zangeres Maria Natanson op korte tijd twee schitterende cd’s afleverde (zie bespreking) waren de verwachtingen wellicht wat te hoog gespannen. Lag het aan de onevenwichtige opbouw van de setlist of waren het gewoon zenuwen? Dit concert leek maar niet op dreef te komen en de soms te lange bindteksten en pauzes haalden de vaart er keer op keer uit. Er werd zeker goed gespeeld en gezongen, maar tegelijk kwam het allemaal nogal vrijblijvend en braafjes over. Ook de kleine improvisaties misten de vanzelfsprekende spontaneïteit die deze volkse muziek nodig heeft. Waar was het vuur gebleven dat op de cd’s zo duidelijk aanwezig is? Heel even flakkerde het op tijdens ‘Pristana si Rada’, het soort van kippenvelmoment waar we naar uitgekeken hadden. Na een teleurstellend ‘Zuhresko suno’, waarbij de groep tijdens de versnellingen letterlijk de mist in ging , was het al afgelopen. Voor een voorprogramma mogen we dit allemaal best aardig noemen, maar ik ben er zeker van dat Čači Vorba tot meer in staat moet zijn. Volgende keer beter!
Nena Venetsanou stelde daarna gelukkig niet teleur, integendeel! Deze volumineuze zangeres moet zich natuurlijk al lang niet meer bewijzen. Op haar palmares staan samenwerkingen met grootmeesters van het Griekse kunstlied, waaronder Manos Hadjidakis, Mikis Theodorakis, Nikos Mamagakis en Christos Leontis. Entekhno wordt deze stijl genoemd, maar eigenlijk staat het meer voor een gevoel dan een duidelijk omschreven genre. In elk geval maakte de Entekhno wereldwijd furore in de jaren zestig en zeventig en maakt poëzie er een wezenlijk onderdeel van uit. In haar eigen composities verweeft Nena Venetsanou ook elementen uit de Griekse volksmuziek, ze leunen meer aan bij de populaire Laïko.
Gisteren bracht ze het programma ‘1000 + 1 cities’, een overzicht van zorgvuldig geselecteerde gedichten rond het thema van de stad en haar burgers. De gedichten zijn o.a.van Konstantinos Kavafis en Giannis Ritsos. De muziek is van Mikis Theodorakis, Manos Hadjidakis, Giannis Markopoulos, Stavros Xarchakos, Nikos Mamagakis en Nena Venetsanou zelf. Sober begeleid door Vivi Geka (mandoline), Stavros Agianniotis (gitaar) en Solis Barki (percussie) zong ze een reeks epische liederen, waarbij ze af en toe ook zelf de gitaar ter hand nam. Allemaal hemelse, meeslepende melodieën die prachtig tot hun recht komen zoals Nena ze aanpakt met haar rijk geschakeerde alt. Hier ontbrak het geen moment aan gedrevenheid en intensiteit, enkel de percussie mocht van mij soms wat minder belletjes laten rinkelen. Tussendoor droeg Nena enkele teksten voor over de vele facetten waar steden voor kunnen staan, zoals de stad als ‘minnares van het leven’. Er zaten ook enkele speelse, volkse deuntjes in de set, waarbij de frisse combinatie gitaar/mandoline goed van pas kwam. We herkenden bijvoorbeeld Marianthi of the Winds van Manos Hadjidakis en Sto Cafe Greco uit het album Cafe Greco (2004). Dit was een topconcert en daarom verwonderde het me dat de reactie uit de zaal op het eind zo lauwtjes was, zodat er geen bis meer in zat. In onderstaande filmpjes zingt Nena Venetsanou liederen van Mikis Theodorakis en Christos Leontis op poëzie van Giannis Ritsos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten