 |
| Foto: Deejay Baobab |
Als oudste zoon van de legendarische Fela Kuti is het niet moeilijk om zichzelf de schijnwerpers in te werken, maar het mes snijdt vanzelfsprekend langs twee kanten, vermits de verwachtingen tegelijk extra hoog gespannen zijn. Femi Kuti timmert al ca. 20 jaar aan de weg, waarbij hij met wisselend succes probeert om met een eigen geluid voor de dag te komen. Net als zijn vader gebruikt hij de muziek om een kritische boodschap te verspreiden. De gedrevenheid en sterke nummers op zijn eerste internationale cd 'Femi Kuti' (1995) en opvolger 'Shoki Shoki' (1998) maken de nodige indruk, maar de daaropvolgende albums kampen met bloedarmoede (weinig songs die blijven hangen) en vooral een te gladde productie. Met zijn laatste cd Africa for Africa laat Femi eind 2010 zien dat we hem zeker nog niet mogen afschrijven. De plaat staat vol heftig swingende nummers, waarbij hij ook tekstueel flink zijn tanden laat zien. Corrupte leiders, politieke incompetentie en arrogante rijke landgenoten moeten het ontgelden, terwijl hij tegelijk alle Afrikanen oproept om samen op te komen voor hun mooie continent. De sound leunt sterker dan vroeger aan bij het geluid van zijn vader, maar dan met veel kortere nummers, waardoor de teksten soms net iets te drammerig worden. Femi Kuti sleept met deze cd een nominatie in de wacht in de categorie 'World Music' bij The Grammy Awards 2012.
Misschien voelt Femi de hete adem van jongere broer Seun Kuti in zijn nek en doet hij daarom extra moeite om met minstens evenveel energie en kwaadheid op de proppen te komen? Seun Kuti profileert zich de laatste jaren immers nog meer als opvolger van zijn beroemde vader. Niet alleen maakt hij het mooie weer met opzwepende concerten - we waren enkele jaren geleden onder de indruk van zijn aantreden op Sfinks en Afro Latino - ook op zijn twee cd’s steekt hij zijn oudere broer wat mij betreft de loef af. We moeten er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat Seun hierbij veel te danken heeft aan het feit dat hij zich geflankeerd weet door ‘Egypt 80’, de vroegere begeleidingsband van zijn vader.
In de Roma mocht Deejay Baobab de boel eerst een uurtje opwarmen met een staaltje uit zijn rijke collectie Afrobeat. Hij had lekker dampende grooves voor ons in petto, waaronder verrassend sterke obscuriteiten.
Vervolgens verschenen de muzikanten van ‘The positive force’ op het podium, Femi Kuti himself vervoegde hen als laatste met het elan van doorwinterd entertainer. Truth don die had als opener last van teveel opgeblazen, georchestreerde show en te weinig grooves, het kwam langzaam op gang. Van de daaropvolgende nummers kunnen we zeggen dat ze sterke momenten hadden. Het probleem is alleen dat Femi soms teveel hooi op zijn vork neemt. Hij switcht de hele tijd tussen zingen, saxofoon spelen (wat hij overigens schitterend doet!) en plaats nemen achter de keyboards. Bij iedere wissel gaat er een stuk vaart verloren. Midden in het concert werd het tempo wel opgevoerd en leek het erop dat Femi en co eindelijk op dreef kwamen toen ze een resem ‘hits’ uit het laatste album op ons afvuurden, waaronder Dem Bobo, Africa for Africa, Nobody beg you en Can't buy me. Daarna zakte de pudding in en verzandde het concert verder in bombast. De blazerssectie miste creativiteit, het totaalgeluid leed onder een afstompende 'wall of sound' (achter in de zaal zelfs een kakafonie). Ook de militante boodschappen, hoewel op zich goedbedoeld, werden ons herhaaldelijk en prekerig in de strot geduwd, waardoor ze op den duur niet enkel gingen vervelen maar ook hol overkwamen als een noodzakelijk 'part of the show'. Maar nu klink ik misschien te negatief, een deel van het publiek was wel enorm onder de indruk en ik moet toegeven dat ook wij dat voor een stuk waren… van de drie onvermoeibare backingzangeressen in klassieke afrobeat outfit, die meer dan twee uren onophoudelijk in beweging bleven. Kortom, Femi Kuti en zijn 'positive force' ontgoochelden muzikaal, maar dankzij de fijne sfeer (waarvoor de Roma meestal garant staat) mogen we toch van een geslaagde avond spreken. Na het concert maakte Deejay Baobab er nog een gezellig feestje van tot in de vroege uurtjes.Via deze link kan je een uurtje genieten van één van zijn geweldig stomende afrobeatmixen.
Dit optreden van Femi Kuti was een lichte afknapper omwille van teveel eenheidsworst en volksmennerij in combinatie met te weinig aanstekelijke groovemomenten. Een echt boeiende combinatie van muzikant en politiek activist is spijtig genoeg weinigen gegeven.
Femi Kuti op Wikipedia
Femi Kuti op Myspace
Interview met Femi Kuti op Cobra.be
In het onderstaande filmpje zie je hoe het concert elders volledig identiek van start ging met 'Truth don die', mimiek inclusief + de live uitvoering van ‘Nobody beg you'.
 |
| Foto: Deejay Baobab |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten