Het uurtje voor de pauze was gereserveerd voor Eténèsh Wassié, een Ethiopische zangeres die in 2009 op dezelfde locatie voor een intrigerend concert zorgde met de Franse experimentele jazzgroep Le Tigre des platanes (zie blogverslag).
Deze keer werd Eténèsh Wassié enkel vergezeld door Mathieu Sourisseau (basgitaar). In Opener Tezeta klonk de stem van Eténèsh hartverscheurend in al zijn kaalheid. De bevreemdende, nu eens ingehouden, dan heftige basklanken in coldwave stijl lijken hier haaks op te staan, maar werken na een tijdje bedwelmend, als je de moeite doet om je erin te laten onderdompelen. Zeker tijdens Ambassel en Burtukan - over een sinaasappel die smaakt als een citroen omwille van een verloren liefde - doet de combinatie het wonderwel. De traditionele Ethiopische ballades verliezen geen greintje aan spankracht en intensiteit, integendeel! In al hun verschillen voelen beide muzikanten elkaar prima aan en dat Mathieu Sourrisseau af en toe een tandenborstel nodig heeft om het juiste geluid uit zijn bas te toveren, doet daar niets aan af. Het gegrom in Ende Matew Style ging mij iets te ver, dit leek wel geïnspireerd door Diamanda Galas. Ook tijdens Zeraf (oorlog) trok Mathieu Sourrisseau alle registers open, met avant-garde effecten die de verwoesting en het leed letterlijk leken uit te beelden. Een constante in dit alles bleef de expressieve stem van Eténèsh. Na al deze ernst koos het duo als afsluiter voor Gonder c'est bon, een speels en swingend deuntje.
Eténèsh Wassié & Mathieu Sourrisseau, het is op zijn zachts gezegd een merkwaardig muzikaal koppel! Hun cd Belo Belo is digitaal beschikbaar via Mondomix.
Na de pauze maakten we kennis met Ukandanz, een losgeslagen Frans kwartet, dat een mokerslag van een entree maakte met onvervalste, superenergieke ethiogroove, inclusief de obligate vette saxpartij. Ook toen hun Ethiopische zanger Asnaké Guèbrèyès op het podium verscheen en met verbluffende stem en uitstraling een bekende hit van Mahmoud Ahmed naar zich toetrok, bleven we in de waan dat we hier met een nieuwe topgroep te doen hadden. Spijtig dat de betovering daarna ruw verbroken werd. Het traditionele Bati kon met losgeslagen ecclectische punkjazz nog enigszins bekoren, maar vanaf dan ging het snel bergaf en verzandde het optreden in een rommelige geluidsmuur met ruig en hoekig gitaarwerk, inspiratieloze saxpartijen en vooral een algemeen gebrek aan raffinement en swingende grooves. Opgeblazen bombast! De zanger moest zich noodgedwongen bedienen van schreeuwerige poses – zeg maar overacting volgens hardrock idioom - om in dat geweld overeind te kunnen blijven. Als overmaat van ramp schotelden ze ons een desastreuze versie voor van Addis Abeba Bete, de grootste hit van Alemayehu Esheté, waar alle dynamiek uit weggegomd leek. Enkel op het eind kwam er heel even terug was souplesse in.
Ukandanz, geen hoogvlieger, maar met Asnaké Guèbrèyès beschikken ze wel over een spectaculaire zanger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten