Met de Marokkaanse zangeres Laïla Amezian maakten we elf jaar geleden kennis op Sfinks, waar ze in de kijker liep als zangeres bij Studio Pagol, een groepje dat aansluiting zocht bij de Londense 'Asian Underground-scène'. Met haar vocalen nam ze een beetje de rol waar die Natacha Atlas zo meesterlijk speelde bij Transglobal Underground. Maar Laïla Amezian laat zich niet in een keurslijf dwingen, we kwamen ze later o.a. opnieuw tegen bij Oblomov (met Gerry De Mol en Eva De Roovere) en Arabanda (met Piet Maris).
Nu komt Laïla Amezian aanzetten met TriOde, een ‘Ode’ aan de zang. De teksten zijn o.a. afkomstig van de Libanees-Amerikaanse dichter Khalil Gibran, Ibn Arabi, een Soefifilosoof uit de twaalfde eeuw en Al-Mutanabbi, een dichter uit de tiende eeuw. Laïla Amezian stond zelf in voor het leeuwendeel van de muziek van deze heel persoonlijke cd, Michael Grebil nam de arrangementen voor zijn rekening. Met dit ambitieus project wil Laïla een muzikale brug bouwen tussen oost en west. Haar eigen roots liggen in Marokko, maar tegelijk staat ze met haar voeten stevig verankerd in Brussel. Het is daarom niet verwonderlijk dat een jazzklassieker als 'Strange Fruit' ook een plaats krijgt in dit geheel. ‘TriO’ verwijst naar de groep. Laïla Amezian wordt namelijk begeleid door de Zweedse Anja Naucler op cello en de Belgische Stephan Pougin op drums en percussie. Verder kleuren Laurent Blondiau en Michaël Grebil enkele stukken in met bugel, trompet, elektrische gitaar en ‘ceterina d’amore’ (een oud Middeleeuws instrument?).
En het resultaat? Dat laat mij enigszins met gemengde gevoelens achter. De betrokkenheid van Laïla en de uitmuntende muzikanten straalt ervan af, maar tegelijk vond ik het een vermoeiend, zelfs deprimerend schijfje. Zijn het de zwaarwichtige teksten? Is het de sombere toon van de cello? Ik vrees dat het probleem vooral schuilt in Laïla’s vocalen, die in de sobere, ‘naakte' omgeving wat geforceerd overkomen en de nodige emotionele zeggingskracht en subtiele nuance missen om 54:24 minutenlang te boeien. Over elkaar gedubt winnen ze wel aan impact, zoals de laagjes in het mooi meeslepende, zelfs heel even catchy Samaoufou aantonen. En er passeren nog hier en daar spannende fragmenten, bijvoorbeeld in opener Tirhab of Imaani, waar een urgent ritme de intensiteit voelbaar voortstuwt.
Over de titel werd in elk geval goed nagedacht, ‘TriO’ refereert immers ook naar drie muziektradities: Arabische muziek, klassiek en jazz. Dat zit er allemaal onmiskenbaar in, maar waarom moet het zo gezocht artistiekerig uitgewerkt worden, om de uitdrukking ‘Arty farty’ niet te gebruiken? Het zal wel aan mij liggen, wellicht doe ik deze ruimdenkende muzikanten onrecht aan. Ze steken hun nek uit voor een grensoverschrijdend project, dat commercieel weinig zoden aan de dijk zal zetten. Het is nog altijd mogelijk dat we hier toch met een groeiplaatje te maken hebben en dat ik mijn mening binnenkort alsnog zal moeten herzien.
Vanavond stelt Laïla Amezian haar gedurfde album voor in het Zuiderpershuis. Mogelijk komen de finesses van haar stem en persoonlijkheid live beter tot hun recht.
TriOde is tijdelijk integraal te beluisteren op de Luisterpaal van Radio 6. Ook op de website van Laïla kan je een aantal nummers voorproeven. De cd wordt uitgegeven door het Nederlandse label Music & Words.
http://lailaamezian.blogspot.com
http://www.myspace.com/lailaamezian
Geen opmerkingen:
Een reactie posten