Het Cultuurcentrum Leopoldsburg is het enige cultuurhuis in Limburg waar we elk seizoen terecht kunnen voor een portie kwalitatieve wereldmuziek. Op zondag 14 april trad Antonio Zambujo er op. Zijn cd Guia (zie bespreking) belandde eind 2011 in mijn persoonlijke Top 10 en ik keek er naar uit om deze charismatische artiest uit Portugal eens live aan het werk te zien. Ook op zijn nieuwe album Quinto (2012) verweeft hij fado en cante Alentejano met jazz & Braziliaanse bossa nova en genieten we van zijn warme, kwetsbare stem. Sterk aangezette, theatrale zangpartijen, waarin fadozangers vaak uitblinken, komen er niet aan te pas, onopgesmukte melancholie des te meer. Subtiel, begeleid door klassieke en Portugese gitaar, contrabas en hier en daar enkele verrassende blazers weekt hij een uiteenlopend palet aan emoties los bij de luisteraar.
In Leopoldsburg wordt Antonio Zambujo (zang & klassieke gitaar) geflankeerd door enkele uitmuntende muzikanten: Bernardo Couto (Portugese gitaar), Ricardo Cruz (contrabas), João Moreira (trompet) en José Miguel Conde (klarinet & trombone). Ze starten in herkenbare fadostijl met A casa fechada, maar na enkele minuten geven de tromboneprikjes dit nummer een opmerkelijk luchtige toets. In sobere, delicate stukken zoals Queria conhecer-te um dia en het bloedstollend mooie Guia broeit intense weemoed, terwijl Zorro de relaxte, onderkoelde sensualiteit van klassieke bossa nova oproept. Antonio Zambujo heeft op die momenten wat weg van de grote João Gilberto. Zelfs sambaritmes worden niet geschuwd, getuige een aanstekelijk Flagrante.
Enkele keren schakelen ze over op traditionele fado. Zo passeert het bekende Apêlo (Fado Perseguição), op poëzie van de Braziliaanse dichter Vinicius de Moraes. De gespeelde nummers zijn bijna allemaal afkomstig uit Guia (2010) en Quinto (2012), maar er prijken ook enkele oudere liedjes in de set, namelijk Lábios Que Beijei en Ao sul, allebei uit Outro Sentido (2007). Bij Ao sul vernemen we dat de inhoud handelt over hoe de meerstemmige cante Alentejano uit zijn geboortestreek Zambujo als jonge gast inspireerde om muziek te gaan maken.
Weerbarstige avant-garde blazers leiden een indringend A tua frieza gela in. Fabelachtig knap! Naar het einde toe komen nog enkele vlotte deuntjes langs in de vorm van Fortuna, Não me dou longe de ti en Barroco tropical, waarin bossa nova een scheut Kaapverdische morna meekrijgt. Ze ronden af met Readers Digest, een speelse fadopastiche waar ook Deolinda goed mee zou scoren. Tijdens de bisronde haalt een Portugese fan in de zaal de artiest over om P'ra onde quer que me volte (2004) van onder het stof te halen. Een exclusief voorrecht, want deze song heeft Zambujo naar eigen zeggen al jaren niet meer gezongen. Na Fado desconcertado valt het doek over dit memorabele concert, waarin geen enkele vertolkte noot van diepgang gespaard blijft. Klasse!
Raadpleeg hier Antonio Zambujo's discografie.
http://www.antoniozambujo.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten