‘Desert groove’
Tijdens het Festival d'art in Hoei (augustus 2011) maakten we kennis met de fantastische Tom Cohen en zijn fonkelnieuwe Med Orchestra (zie verslag). Ze stonden er in voor een verrassend sterke begeleiding tijdens het ‘carte blanche’ concert van de Tunesische zangeres Ghalia Benali. Tom Cohen is een 28-jarige muzikant-componist-arrangeur-bandleider die zijn Westers-klassieke academische achtergrond combineert met een speciale feeling voor de muziek uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Daarnaast wordt hij beschouwd als één van de meest fascinerende mandoline artiesten ter wereld. Op vrijdag 10 februari deed deze Tom Cohen met zijn Brussels Med Orchestra onder de noemer 'Desert Groove' De Centrale in Gent aan, samen met enkele opmerkelijke gasten. De verwachtingen voor dit 'echte' volwaardige debuutconcert waren hoog gespannen, we schreven begin januari het volgende in dit blogbericht met concerttips:
‘Verwacht je aan een brede waaier van genres, van Marokkaanse, Algerijnse en Egyptische muziek tot Flamenco, Latino en Frans Chanson. Kortom, zowat alle muziekgenres afkomstig uit de regio van de Middellandse Zee komen aan bod. De naam van het ensemble spreekt voor zich: lees MED - denk, voel en hoor MEDiterranean. Een absoluut niet te missen evenement!’
Als je dan achteraf moet melden dat het een enorme ontgoocheling geworden is, doet dit vanzelfsprekend pijn. Het start nochtans veelbelovend, met een sprankelend instrumentaal stuk, een traditionele Berbermelodie waarbij het klassieke samenspel heel mooi uitpakt. Daarna wordt de eerste gastzanger op het podium verwelkomd. Ravid Kahalani (Jemen/Israël) kwam vorig jaar aanzetten met het project Yemen Blues, waarvan ook een cd werd opgenomen. Het gaat om rauwe woestijnmuziek met roots in de Berbercultuur: een mix van gnawa, nubische stijlen en Afrikaanse blues met jazz, funk en Westerse genres. Het instrumentarium is al even divers. Naast ud en percussie worden bijvoorbeeld cello en blaasinstrumenten ingezet. Een avontuurlijke aanpak, die op zijn best intens en puur klinkt, maar ook voor enkele geforceerde momenten zorgt.Woestijnblues benaderd door een groot orkest, vanzelfsprekend zou ik de combinatie niet durven noemen en het Med Orchestra lijkt er ook niet echt op een geloofwaardige manier mee weg te komen. Ravid Kahalani debiteert zijn goedbedoelde teksten over het vreedzaam samenleven van verschillende volken en religies op een schreeuwerige manier. De ene keer krijgen we een opsomming van religies, tijdens een ander nummer zijn het allemaal landen die de revue passeren. De retoriek komt mij vooral overladen en onecht over en de bombastische orkestratie zorgt zeker niet voor een meerwaarde. De repetitieve composities worden er eerder door platgewalst en verliezen elke subtiliteit.
De tweede gastzanger David Caggiari (Italië) zou ons even laten kennismaken met het Frans-Algerijnse chanson. ‘Le voyage’ is inderdaad best een mooi liedje, chanson met lichte Maghrebtoets, maar waarom moet hij er met zijn gitaar bijstaan als een pompeuze rockster? Het liedje gaat op het eind de mist in door zijn gezwollen, melodramatische vocalen. Met het Napolitaanse lied dat hierop volgt gaat het van kwaad naar erger. We beginnen ons te wanen in één of andere kitscherige variété show. Een afgang! Het inspiratieloze percussieduel tussen Rony Iwryn - een derde gast die meegekomen is met Ravid Kahalani - en Azzedine Jazouli kan ons vervolgens ook niet bekoren.
De rest van het concert is het uitzitten geblazen. De enige lichtpuntjes zijn de schaarse momenten waarop het orkest blijk geeft van dynamiek of korte intro’s en tussenstukjes waarin Moufadhel Adhum (ud), Nidhal Jaoua (qanun) en Houssem Ben El Khadi (ney) aan zet zijn. Waar is Tom Cohen himself trouwens gebleven met zijn mandoline? Die hebben we na de instrumentale opener nauwelijks nog te horen gekregen! We houden de hoop erin dat het orkest enkele sterke instrumentale stukken achter de hand gehouden heeft om het concert toch in schoonheid te eindigen, maar tevergeefs. Ravid Kahalani blijft domineren en met zijn poses gaat het van kwaad naar erger. Zijn stem doet na een tijd letterlijk pijn aan de oren, vooral op de momenten waarop hij zich waagt aan irritante stemkunstjes met afwisselend falcetto en gegrom (Prince en Louis Armstrong achterna). Elke verfijning lijkt ver zoek. Als afsluiter mogen de twee gastzangers nog snel even de bekende Amerikaanse bluesklassieker In the Pines komen verkrachten. Pijnlijk!
Dit concert was een dieptepunt, vooral omdat we weten dat in het Med Orchestra stuk voor stuk sublieme muzikanten spelen. Het potentieel hebben ze zeker in huis. Laat er a.u.b. snel een smaakvolle revanche plaatsvinden!
Bekijk hieronder een knap fragment uit het optreden van het Med Orchestra in Huy vorige zomer. In het tweede filmpje kan je Ravid Kahalani in actie zien met zijn project 'Yemen Blues'.
Med Orchestra Youtubekanaal
Nou Karla .. jouw blog behoeft toch echt enige subtiele correctie, want jouw werkelijkheid klinkt ongehoord, ongenuanceerd en is totaal misplaatst wat betreft de kritiek ten opzichte van Ravid Kahalani. Als je goed opgelet had dan had je kunnen zien en ervaren dat hij ziek was, en er toch wel degelijk stond. Hij gaf al zijn energie .. waar haalde hij dat nog vandaan? Heel knap. Vervolgens interpreteer je zijn stemgeluid totaal verkeerd. Hij zingt met buitengewone intense emotie .. Totaal niet dominant, maar aanwezig in het moment, het gevoel, de beleving. Het is jammer dat hij deze avond niet zijn hoge stem in heeft kunnen zetten waardoor je die afwisseling van hoog naar zwaar hebt kunnen ervaren, waardoor het verzachtend op jou als toehoorder over had kunnen komen.
BeantwoordenVerwijderenHeel jammer dat je niet genoten hebt .. ik vond het optreden te kort daar waar jij het te lang vond duren?
Je maakt wel een terecht punt wat David Caggiari betreft .. hij paste simpelweg niet binnen deze samenstelling, niet qua sfeer, niet qua muziek en niet qua stemgeluid. Juist omdat er aan hem geen rauw randje zat, maar het te mooi, te gecontroleerd en te beheerst was .. oftewel gekunsteld.
Voor een ieder die deze blog van Karla leest: realiseer je dat het een persoonlijke mening betreft van iemand die deze show al bezocht met veels te hoge verwachtingen. En we weten allemaal binnen onze wijsheid dat als je leeft met een verwachting je altijd teleurgesteld zult raken. Ik denk Karla dat jij vooraf gezien al een beleving ervaren hebt en je niet meer spontaan hebt kunnen ervaren dat we hier te maken hadden met een DEBUUT-optreden en een zieke zanger. Dat wetende was het een hele fijne try out en heb ik er zeker van genoten. Het enige dat betreurenswaardig is is het gegeven dat deze muziek zicht totaal niet leent om op een stoel te blijven zitten. Het is een uitwisseling van energieen .. je hebt elkaar nodig om er een feestje van te maken .. dus lieve mensen: de volgende keer staan we allemaal op en doen we mee .. 'geven-nemen-geven-ontvangen met z'n allen'.
It is sad to see people just sit back and criticize and insult hard working talented artists. It is true that not everyone can be pleased, but it is also true that by the atmosphere and the applause, most people felt like it was a truly wonderful and authentic experience. In some moments even shiver inducing.
BeantwoordenVerwijderenFrom Ravid's energy and obvious commitment to give it his all, despite not feeling well, to David's incredible voice and unique spin on songs, coupled with the amazing talent of all the musicians that so clearly where loving every moment of their performance. It was one of the most amazing musical experiences I have ever been to. Well done Tom Cohen for thinking outside the box and putting together a unique and exciting show. Watch out!