Het festival Esperanzah verdient wat mij betreft onmiddellijk de prijs voor mooiste locatie. In en rondom de pittoresk gelegen abdij van Floreffe worden de (opvallende veel jeugdige) muziekliefhebbers er niet alleen jaarlijks verwend met een mooi uitgebalanceerd muziekaanbod, ze krijgen er de prachtige vergezichten gratis bovenop. Afgelopen weekend vond de tiende editie plaats, waarvan vooral het zondagprogramma er op wereldmuziekgebied veelbelovend uitzag.
In de vroege namiddag begaven we ons eerst naar het podium ‘Côté Cour’, waar een hoop jong volk opgetrommeld was voor Jupiter & Ma Shi Fai. Jupiter Diop is een Senegalees die in het voorjaar een verrassend knap reggae album afleverde met zijn Belgische groep (zie mijn bespreking). Vanzelfsprekend waren we benieuwd of ze dit niveau ook live kunnen waarmaken met een beperkter instrumentarium. Het begon een beetje aarzelend met ‘Jahdieuf’, dat de subtiliteit miste van de cd-versie en het eerste halfuurtje geraakte de groep niet echt op gang, o.a. omwille van rommeligheid, teveel tempowisselingen en een minder goed afgestelde klank met veel te luide bas. Na een tamme versie van de Bob Marley klassieker ‘Stir it up’ kwam er gelukkig meer schot in de zaak en haalde Jupiter zijn aanstekelijkste deunen uit de kast, zoals ‘Bamba’, ‘Xelkom’, ‘Praising Jah’ en een ijzersterk gezongen ‘Jahzaka’. Spijtig dat het slotnummer ‘Amini’ vervolgens ontgoochelde, omdat het publiek iets te snel tot meezingen aangespoord werd en daardoor de vaart uit deze hitgevoelige, swingende deun jammerlijk verloren ging. Kortom, er is nog werk aan de winkel voor Jupiter en co. De groep zal wellicht groeien met behulp van meer podiumervaring.
Op naar het een stuk hoger gelegen podium ‘Côté Jardin’ voor Oquestrada, een bont collectief uit Portugal. Net als bij hun landgenoten van Deolinda vertrekt de muziek van Oquestrada bij de fado en gaat er vervolgens op een nieuwe, vrolijke manier mee aan de slag. Oquestrada werd enkele jaren geleden als straatorkestje opgericht door Miranda (zang) en de Fransman Pablo (zang en contrabas). Ze noemen hun muziek ‘Tasca beat’, meteen ook de titel van hun eerste cd (2010). Dit optreden was om van te snoepen, vooral omdat we hier met steengoede muzikanten te maken hebben. Zeker het gitaarwerk stond op een constant hoog niveau en zangeres Miranda heeft stem en podiumuitstraling te over. De straattheater elementen in hun act zijn misschien niet altijd even geslaagd en de sporadische zangpartijen van de heren halen de kwaliteit soms heel even naar beneden - wat trouwens ook voor de cd geldt – maar het spelplezier en gemak waarmee dit groepje het publiek inpakt zijn gewoonweg hartverwarmend. Hoogtepunten waren o.a. ‘Oxalá te veja’ (hun beste liedje), ‘Se esta rua fosse’ en ‘Kekfoi’. In ‘Eu o meu país’ zit een thema verwerkt uit Billy Idol’s hit ‘dancing with myself’, aangekondigd als ‘in het land van de fado als een toerist triestig zijn op muziek van Billy Idol’ of iets dergelijks.
Hierna moesten we ons haasten naar het kleine podium ‘Côté Souk’ voor Soraya Zekalmi, een Algerijnse zangeres die in België woont. Het ongewone is dat zij zich helemaal toelegt op muziek uit India. Op het podium treffen we haar aan in het gezelschap van typische instrumenten uit India, zoals sitar (bespeeld door Mark Bogaerts), harmonium en tabla. Een violist (Mohammed Al'mokhlis) en basgitarist (Mady Kouyate) maken het plaatje compleet. We genoten van een mooi, gevarieerd optreden. Soraya beperkt zich niet tot een bepaald genre, in het repertoire figureren populaire Bollywooddeuntjes naadloos naast feestelijke volksmuziek uit Punjab of devotieliederen. De zeemzoete opener ‘Ek Pyaar’ komt bijvoorbeeld uit de Bollywoodfilm ‘Shor’ (1972). Bekijk hier de originele versie door de legendarische playback diva Lata Mangeshkar. Payo ji is een bekend Bhajan devotielied, terwijl Chaaptilak een onvervalste qawwali is uit het repertoire van Nusrat Fateh Ali Khan. De versie die Soraya hiervan met haar muzikanten neerzet is waarschijnlijk eerder gebaseerd op populaire bewerkingen van deze klassieker, zoals deze. Swingen doet het met Lathe di chaader en 'ghoom charakhra' (hier gezongen door Abida Parveen), allebei bekende volksdeuntjes uit Punjab. Puristen zullen beweren dat de complexe muziek uit India hiermee te fel vereenvoudigd wordt, maar ik vind het vooral heel verfrissend van Soraya en haar muzikanten dat zij er op deze manier in slagen dit rijke repertoire toegankelijk te maken voor een breder publiek. In september verschijnt Soraya's album ‘Darshan’. Hierover lees je binnenkort meer op deze blog!
De heren van AfroCubism kwamen we vorige week al tegen op Sfinks. Toumani Diabate, Bassekou Kouyate, Djelimady Tounkara, Baba Sissoko, Kasse Mady Diabate, Eliades Ochoa en de rest stonden opnieuw garant voor een waardige afsluiter. Ongeveer alle liedjes uit hun cd passeerden in dezelfde volgorde de revue. Om elke muzikant te laten scoren, werden de nummers naar mijn smaak soms wel iets te lang uitgesponnen en de blazers klonken eerder vlak, maar voor de rest was dit de topper die we ervan mochten verwachten met als hoogtepunten het onweerstaanbare ‘jarabi’, ‘Djelimady rumba’ (een nummer waarin Djelimady Tounkara zijn oude Rail Band sound nieuw leven inblaast) en ‘Aa la luna yo me voy’, waarbij Eliades Ochoa te vertellen had dat de groep zou verhuizen naar de maan totdat het op aarde weer allemaal in orde komt met de klimaatopwarming.
De tiende editie van Esperanzah werd afgesloten met een feestelijk vuurwerk en daarna – en geen minuut eerder – arriveerden de beloofde stortregens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten