Over het wondermooie album Chansons pour la fin d'un jour (Homerecords) schreven we in mei al deze blogpost. Wouter Vandenabeele bracht voor dit project enkele opmerkelijke muzikanten samen. Joris Vanvinckenroye (contrabas) was één van de bezielers van Troissoeur én oprichter van Aranis. Hij speelde bij Roby Lakatos, Björk, Olla Vogala en vele anderen. Emre Gültekin (saz , tanbur en zang) is een Turkse muzikant die in Brussel woont. Hij vormde met zijn broer en zijn beroemde vader Lüftü Gültekin het ensemble Gültekinler en werkte samen met o.a. Dadmehr (Iran), Malick Pathé Sow (Senegal) en Goran Bregovic. Recent leverde hij een opmerkelijke bijdrage aan de nieuwe cd 'Luz de oro' van La Roza Enflorese (zie blogbespreking). Ertan Tekin (duduk en mey) woont in Turkije waar hij met zowat alle grote muzikanten uit de Turkse muziekwereld samenwerkte en op honderden muziekopnames te horen is.
Op vrijdag 16 december trotseerden we het hondenweer en trokken naar Borgerhout waar Wouter en co deze cd live kwamen voorstellen in Rataplan. Ze bezorgden ons een intense luisterervaring!
Ertan Tekin toverde het hele concert de prachtigste melodieën uit zijn duduk, waarmee hij ons onderdompelde in een bad vol onbestemde heimwee. Het was meteen raak met chanson triste en rêve d'une vie, muziek waarbij woorden overbodig zijn. Wouter vertelde er even bij dat de titel ‘Chansons pour la fin d’un jour’ verwijst naar het moment na zonsondergang, net voordat het donker wordt en de erbij horende mijmering over de voorbije dag. Daarbij doet het er niet toe of we ons bevinden in het Waasland of in Oost-Turkije, maar de klanken van saz en tanbur brengen ons automatisch in Turkse sferen, zeker als Emre Gültekin er op zijn heel ingehouden manier bij gaat zingen met verstilde weemoed als resultaat. Naast kar yagdu gülümüze zong hij nog een tweede traditioneel lied uit Oost-Turkije dat niet op de cd staat, namelijk gece sarki. Ook Joris Vanvinckenroye liet zich niet onbetuigd en serveerde de hele tijd subtiele accenten op zijn contrabas. Zijn intro bij chanson du peuple oublié zorgde ook live voor pure schoonheid. En Wouter haalde bij dit alles constant de verrassendste klanken uit zijn viool. Uiteindelijk is het vooral het totaalgeluid dat deze schitterende muzikanten samen creëren waardoor het geheel zo intrigerend en apart wordt. Een grappig moment ontstond tijdens chanson pour Badji. Dat stuk is opgedragen aan de hond van Michel (homerecords), je zag die speelse Badji zo voor je. Donker zwalpend was dan weer chanson de quatre heures du matin, waarbij we ons iemand moeten voorstellen die, met wat teveel Orvals op, midden in de nacht naar huis strompelt. En dan vergeten we nog bijna de filmische melancholie van Azade, waarin een traditionele Koerdische melodie voorbijkomt en opnieuw een glansrol weggelegd is voor de duduk.
Het wordt afgezaagd, maar we moeten alweer een hoogtepunt toevoegen aan ons lijstje concerten van 2011. Hieruit een top 10 distilleren zal geen sinecure zijn!
Op Youtube kan je een groot deel bekijken van het concert dat het viertal op 13 mei 2011 gaf in N9 Villa (Eeklo). Hieronder tonen we je ‘chanson triste’, ‘chanson du peuple oublié en ‘Kar yagdi gülümüze’.
klinkt goed en ziet er interessant uit op youtube (Jan)
BeantwoordenVerwijderen